بسکتبالیست‌های دختر زیر ۱۸ ساله‌های ایران بدون کسب مجوز دسته یک، حتی عنوانی درخور، با چهارمی دسته دو بین ۷ تیم این بازی‌ها برگشتند.
تیم بسکتبال جوانان دختر ایران که بالاتر از هنگ‌کنگ، مالدیو و قرقیزستان، مسابقات سطح B یا دسته دو آسیا به میزبانی شنژن چین را ترک کرد، بعد از شکست مقابل لبنان و ساموآ، پایین‌تر از سطح انتظارت قرار گرفت.
۶ سال پیش زمانی که چند ماه از صدور مجوزهای فیبا مبنی بر رفع ممنوعیت بازی با پوشش سر گذشته بود، تیم دختران زیر ۱۸ ساله‌های ایران پس از ۴۱ سال در یک تورنمنت رسمی به میدان رفت.
دختران ایران که تا آن زمان تصوری از میدان بین‌المللی بسکتبال نداشتند، نخستین بار سطح دو آسیا را تجربه کردند و بین ۸ تیم، پنجم شدند.
آن موقع انتظار نمی‌رفت بسکتبالیست‌های دختر، ما را با نتایجی که می‌گیرند غافلگیر کنند زیرا به لحاظ تاریخی بین بسکتبال زنان سال ۱۳۵۶ تا بسکتبال ۱۳۹۷ فاصله‌ی عمیقی وجود داشت.
بعد از اینکه ایران بازی.های سال ۲۰۲۲ را از دست داد، در سال ۲۰۲۴ به همراه ۶ تیم دیگر، مؤفق به حضور در این رقابت‌ها شد. بازی‌هایی که برخلاف سال ۲۰۱۸، انتظار می‌رفت بتوان نتایج بهتری مقابل لبنان و ساموآ گرفت.
چرا؟
دلایل برای کسب نتیجه‌ای بهتر ( ورای اینکه آن سال پنجم شدیم و امسال بین ۷ تیم چهارم که گول‌زنک است)، طی این ۶ سال در بسکتبال دختران زیادند. اقبال عمومی گسترش یافت، بازیکنان با شور و اشتیاق و علاقه تمرین کردند، انگیزه‌ی مسابقات بین‌المللی بر خلاف ادوار قبلی، عامل رشد و پیشرفت بازی‌شان شد و از سویی دیگر با راه‌اندازی لیگ در این رده، سرمایه‌گذاری باشگاهها نشان داده شد.
در سه سال گذشته دو بار تیم نوجوانان ایران به مسابقات زیر ۱۶ ساله‌های آسیا رفت. ۹ بازیکن در این تیم‌ها، عضو تیم جوانان بودند. همچنین باید به سرمربی خارجی و دیدارهای تدارکاتی در لبنان اشاره کرد که تیم سال ۱۳۹۷ در مقایسه با تیم امسال، هیچکدام از این موقعیت‌ها برایش فراهم نشده بود.
فدراسیون بسکتبال همانطور که در انتخاب و انتصابات افراد طی دو سال و نیم گذشته دچار خطاهای جبران‌ناپذیر شد و ناکامی‌های بسیار به بار آورد، برنامه‌هایش در تیم جوانان دختر، از جمله حضور مربیان مرد و نداشتن نورم مشخصی در انتخاب اعضای کادر فنی، بار دیگر زیر سؤال رفت. این فدراسیون به دلیل ضعف در توان اجرایی، مسابقاتی تحت نام لیگ نوجوانان و جوانان برگزار می‌کند اما این مسابقات به لحاظ محتوایی، خروجی برای بسکتبال ندارد. میزان توجه و رسیدگی و نظارت و کیفیت این رقابت‌ها چندان اهمیت ندارد بلکه فدراسیون درصدد افزایش آمار تعداد تیم‌های شرکت کننده و صرفاً به رشد کمی توجه دارد.
آنچه در مسابقات چین در این رده‌ی سنی نمایش داده شد، علاوه بر ایرادات تاکتیکی به لحاظ شناخت پایین سرمربی از تیم (کمتر از یک ماه بالاسر تیم بود)، ضعف بدنسازی و روحی و روانی در شرایط دشوار، ضعف مهارت‌های فردی و تکنیک بچه‌ها بود که با وجود تبلیغات فدراسیون در زمینه آموزش و برگزاری کلاس‌های رنگی، دانش‌افزایی و دوره‌های اجباری مربیان، پیشرفتی در این زمینه ندیدیم.
به طور مثال، تیم ایران در پرتاب سه امتیازی با ۱۵ درصد، در پایین‌ترین نقطه مسابقات یعنی رده‌ی هفتم بین ۷ تیم قرار گرفت. پایین‌تر از مالدیو!
متأسفانه دوران جواد داوری در فدراسیون بسکتبال یکی از بدترین دوران بسکتبال است که سوءمدیریت، عددسازی و آمارسازی و دورهمی با رفقا، دامن بسکتبال این رده‌ی سنی را هم گرفت و بار دیگر ثابت شد، حال بد بسکتبال در تمام تیم‌ها مسری شده است. انتخاب و انتصابات غلط از یکسو و برخوردهای حذفی و تصفیه حساب‌های شخصی از زمان مجمع انتخابی ریاست فدراسیون تاکنون ادامه دارد و بسکتبال روز به روز سقوط می‌کند.
فرقی هم نمی‌کند. از پایه یا بزرگسال، بازنده‌ایم.