زنده نگاه داشتنِ آرمان کسانی که مبدا حرکت آنان بسکتبال بود اما در زمان خود ستایش نشدند از اهداف نسل‌های بعدی تاریخ است.
در تاریخ بسکتبال ایران چهره‌هایی بودند که در دورۀ خود حرکتی آرمانی را آغاز کرده بودند و همچون نوری بر نسل‌های بعد از خود تابیدند اما مرگ، به هیچ‌یک از آنان فرصت ستایش شدن نداده بود.
مرگِ کامبیز مخبری، مسعود ماهتابانی، مجید پاشامقدم و آیدین نیکخواه بهرامی یا سیمین شفیقی در تاریخ بسکتبال ایران با حرکت آرمان‌گرایانۀ هر یک از اینان یک تراژدی بود.
اجازه بدهید سیرِ خطی زمان را درهم بشکنیم و از بسکتبال دانشجویان جهان در پاریس به سال 1336 آغاز کنیم.
کامبیز مخبری ( نفر سمت چپ از بالا)، از اعضای مؤثر تیم ملی، چند ماه بعد از بازگشت به ایران و در حالی که تازه از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شده بود، در سانحۀ تصادف درگذشت. وی بازیکن تیم ملی در بازی‌های آسیایی 1951 بود و مدال برنز این بازی‌ها را در افتخاراتش به جا گذاشت.
مسعود ماهتابانی (نفر سمت راست بالا)، سال‌های دهۀ 40 کاپیتان تیم ملی بسکتبال بود که در دوران مربیگری در تیم ملی، و به فاصله سه ماه تا شروع پیکارهای بسکتبال هفتمین دوره بازی‌های آسیایی 1974 تهران، در دریا غرق شد.
مجید پاشامقدم (پایین چپ)، یکی از بهترین‌های بسکتبال در آغاز دهۀ 60 که در بین 10 بازیکن برتر مسابقات جام ملت‌های 1983 هنگ کنگ قرار گرفته بود، چند ماه پس از بازگشت به ایران، بر اثر یک بیماریِ نادر در حین تمرین در سالن بسکتبال درگذشت.
آیدین نیکخواه بهرامی، ملی‌پوش دهۀ 80، بعد از افتخار آفرینی در بازی‌های آسیایی 2006 دوحه و کسب اولین عنوان قهرمانی آسیا با تیم ملی بسکتبال و راهیابی به المپیک 2008 پکن، دی ماه 1386 در سانحۀ تصادف جان سپرد.
در بسکتبال زنان ایران نیز مرگ سیمین شفیقی کاپیتان تیم ملی در دهه 40 تراژیک شد. وی یک روز بعد از پایان تحصیلات خود در رشته علوم اجتماعی دانشگاه ملی، و در حالی که از دانشگاه برمی‌گشت بر اثر سانحه تصادف جان باخت.
صفحات تاریخ بسکتبال ایران، امضای اثر هریک از این ستاره‌ها را در خود جای داده و مرگ‌های تراژیک آنان در ذهن تاریخ به جا مانده است.