سایت خانه بسکتبال ایران – در حالی که ۱۱۳ کشور از ۲۱۶ کشور حاضر در بازی های المپیک، دست خالی و بدون مدال به کشورهایشان بازگشتند، اما نمودار روند پیشرفت #کشورهای_نارنجی امیدهایی را در دل بسیاری از کشورها روشن ساخته است.
لطفا به نمودار (عکس شماره ۲) نگاه کنید؛ اگر کشورهای شرکت کننده در بازی های المپیک را به چهار گروه (اول تا دهم؛ یازدهم تا بیستم؛ بیست و یکم تا چهلم، و چهلم به بعد) تقسیم کنیم؛ شاهد روند تغییرات کشورهای مدال آور از اولین دوره بازی ها تا آخرین دوره آن یعنی بازی های المپیک توکیو خواهیم بود.
ده کشور اول بازی ها که با رنگ آبی سورمه ای در نمودار نشان داده شده اند؛ به تدریج در حال ضعیف شدن و کاهش سهمشان از بازار مدال ها هستند و از آن طرف کشورهای نارنجی (چهلم به بعد) از سال ۱۹۸۶ جهش و یا اصطلاحا #خیزش خود برای کسب مدال را آغاز کرده اند.
در حالی که در بازی های توکیو،. ده کشور اول ۵۵ درصد مدال ها را به خانه بردند، این کشورهای نارنجی بودند که با رشدی ۱۳ درصدی، فضای بیشتری برای خود باز کردند.
برمودا، گرانادا، سان مارینو، ترکمنستان و بورکینافاسو جزو کشورهای نارنجی هستند که در بازی های توکیو خوش درخشیدند و نام کشورشان را پس از سال ها به تالار افتخارات المپیک اضافه کردند.
در حالی که کشورهای یازدهم تا چهلم به وضعیت تقریبا ثابتی رسیده اند، اکنون این سوال ایجاد می شود چه عوامل ایجاد کننده این تغییر روند در جریان بازی های المپیک هستند؟
از مهمترین دلایل بروز این تغییرات می توان به سیاست های جدید کمیته بین المللی المپیک مبنی بر افزایش کشورهای مدال آور از طریق اعمال سیاست های برابری جنسیتی، سرمایه گذاری و صبر استراتژیک کشورهای نارنجی، افزایش دانش تخصصی علوم ورزشی و علم تمرین، و همچنین ظهور استعدادهای ورزشی در این کشورها اشاره کرد. ضمن اینکه ده کشور اول المپیک هم به تدریج با این سوال مواجه می شوند؛ که آیا این هم هزینه برای المپیک ضروری است؟
آنچه مسلم است؛ جغرافیای سیاسی المپیک در حال تغییر است و برنامه کلان و بلندمدت کمیته بین المللی المپیک با دقت بسیار در حال اجراست؛ تبدیل المپیک به جایی که کشورهای کوچک همه بتوانند بزرگ شوند و بزرگی کنند.
رضا شجیع