سایت خانه بسکتبال ایران؛ ما کشوری عقب مانده داریم که 200 سال از دنیا عقب است.
تا حالا چند بار این جمله را در کوچه و خیابان از زبان مردم عادی شنیده‌اید؟ وقتی این بزرگترین مشکل مملکت ما در میان جمع گفته می‌شود، واکنش شما چیست؟
مطمئنم بیشتر اوقات با تکان دادن سر تأیید می‌کنید که ایران، کشوری 200 سال عقب مانده است.
اما مشکل در کجاست؟
مدیرانی بی کفایت سرکارند؟ یا با دنیا سر جنگ داریم؟
اتمیزه شدن جامعه چطور که هرکسی به فکر خودش است و به کسی دیگر فکر نمی‌کند؟
مشکل در واحدهای جمعی مثل خانواده یا آموزش و پرورش ماست یا اینکه بزرگترین مشکل مملکت این شده که همه دزد شدند؟
راستی همه سر جای خودمانیم؟
دست به گریبان شدن با یک سوال 200 ساله، در سالی که گذشت و ژاپن با بهترین فناوری المپیک 2020 را در طی همین 200 سال تاریخ ما برگزار کرد، روح را در انزوای جهانی ما می‌تراشد.
در آغاز 200 سال عقب ماندگی، سوال اصلی ما این بود چرا غرب با آلمان و فرانسه و بریتانیا و … پیش رفت و ما ماندیم و جلوتر که آمدیم به دنبال پاسخ سوال چرا شرق (ژاپن، کره جنوبی، و چین) پیش رفتند و ما ماندیم؛ سوال‌مان شد. حالا می‌پرسیم چرا ترکیه، امارات، هند، و ….
المپیک ژاپن تمام شد و طبق معمول یکسری از ورزش ایران رفتند و برگشتند و چشمان‌شان به واسطه‌ی 200 سال عقب ماندگی گِرد ماند!
یعنی چنانچه به دنبال جواب این سوال فقط در حوزه‌ی ورزش باشیم با نگاهی به نام‌هایی که به عنوان مدیر و مسئول فدراسیون و وزیر و نماینده وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک و ایضاً افراد متفرقه و ماله‌کش همین سیستم از ورزش ایران در کنار تیم‌ها و ورزشکاران قرار گرفتند و به المیپک رفتند، حداقل برخی ریشه‌های یک دهه و بیشتر عقب ماندگی از بین آن 200 سال را می‌شود به راحتی تشخیص داد.
افشین رضاپور