فراموش کردن خاطره‌ی بد؛ تمرین، تمرین و تمرین با متقاعد کردن خود به وجود توانایی نهفته، به بهبود عملکرد کمک می‌کند. در رخوت و سستی نمی‌توانیم انتظار عملکرد بهتری را داشته باشیم بلکه فقط در صورت داشتن پشتکار و تلاش از یک خاطره‌ی تلخ رها می‌شویم.
شادی عبدالوند را مصداق این مقدمه‌ی کوتاه می‌دانم. خاطره‌ی کنار گذاشتن‌اش از تیم ملی برایش تلخ شد اما فراموشش هم نکرد. نمی‌شود فراموشش کرد با وجود این، تلاش کرد دوره‌ی موفقیت‌هایش در بسکتبال را حفظ کند.
ممکن است من با شادی روی برخی کارها و اتفاقات هم‌نظر نباشیم اما این روزها آنچه برای من در مورد او ثابت شده این است که شادی تجربیات بیشتری به دست آورده است.
او جزو چهره‌هایی بود که من بعد از مجوز فیبا در تماشای آنلاین بازی‌ها زیر نظر گرفتم. طبق معمول باید «جسارت»ش را می‌سنجیدم و «بلندپروازی» او را بدانم. در این دو مورد زود به نتیجه رسیدم اما تفاوت نگاهم همیشه به مهارت‌ها و تکنیک یک بازیکن وجود دارد که ممکن است در مورد یک بازیکن با نظر دیگران همسو نباشم.
امروز که عبدالوند را در تیم‌های عراقی برای آماده شدن در عرب کاپ زنان به میزبانی مراکش می‌بینم، باز هم به جسارت و بلندپروازی او پی می‌برم که با وجود داشتن این دو خصلت، هرگز از آنها سیر نمی‌شود بلکه تجربیات بیشتری به دست می‌آورد.
حرف من این نیست «چرا شادی از تیم ملی خط خورد؟» می‌گویم شادی با خاطره‌ای چه «برنده» و چه، «بازنده»، به «ادامه دادن» فکر می‌کند. او خاطره‌ی تلخ را با خاطره‌ی خوب برای‌مان تغییر داد. یک بار برای خودش و یک بار برای ما چون یکی از بین دختران شایسته‌ای‌ست که بازی در خارج از مرزها را تجربه می‌کند. لطفاً موضوع «سطح‌بندی» را وسط نکشید چون خودم برای دختران ایران همیشه خواستار پیروزی بیشتر بودم و بازی در هر سطحی؛ یک «پیروزی»ست.
شادی عبدالوند دوره‌ای را که می‌توانست با افسردگی و دلزدگی باشد حتی «خودکم‌بینی» بنا بر اتفاقاتی که در تیم ملی برایش افتاد، به آمادگی پیش فصل تبدیل کرد. ایده‌های جدیدی ساخت تا از خاطره‌ی بد، به طرز استادانه‌ای فاصله بگیرد. او با استفاده از فرصتِ دربندی‌خان و سنحاریب عراق، دوباره انتظارت از خودش را تعریف کرد.
در دوره‌ای که در بسکتبال ایران «ترویج بی‌عدالتی»ست و به اندازه و سابقه‌ی افراد بها داده نمی‌شود و جایگاه «بازیکن ملی» در برخوردهای سلیقه‌ای و منفعت‌طلبانه‌ی افراد مخدوش شده و به خود اجازه می‌دهند هر طور دل‌شان می‌خواهد با افراد برخورد کنند، هر آنکه رفت، در هر سطحی، برد،
شادی لایق این پیروزی‌ست.