همین الان با وجود ۱۵ بازیکن در اردوی تیم ملی بسکتبال، میانگین سنی تیم حدود ۲۷ سال است. نصف بیشتر بازیکنانش هم تجربه‌ی کافی دارند. معیار من برای بازیکن تیم ملی عدد تقویمی نیست بلکه شایستگی‌ست با این حال نقدم به القای تبلیغات فدراسیون بسکتبال است.
در ورزش ما القای جوانگرایی در تیم ملی – هر تیم ملی‌ای – بهانه یا دستاویزی برای روز مباداست. تیم ملی جای شایسته‌هاست حال آنکه با بیان «جوانگرایی» بخواهیم نکته‌ای را به دیگران القا کنیم، زمین تا آسمان فرق دارد.
بیاییم در مورد تیم ملی به جزییات بیشتری از تجربیات و سوابق بازیکنان اشاره کنیم.
حامد حدادی و ارسلان کاظمی از ۲۰۱۰ در جام جهانی بازی کردند. سجاد مشایخی و بهنام یخچالی از ۲۰۱۴.
میثم میرزایی از همان اوان در اردوها و تورنمنت‌های بین‌المللی بود.
محمد شهریان را ۸ سال پیش درک بائرمن به تیم ملی آورد. در تیم ب هم بازی کرد. مثل سالار منجی.
قطعاً نوید رضایی‌فر از جوانان آسیا و جهان تا المپیک جزو باتجربه‌هاست.
سینا واحدی در المپیک ۲۰۲۰، تجربیات فراآسیایی اندوخت و نام متین آقاجانپور از سه سال پیش به فهرست ملی‌پوشان اضافه شد. با کلی سفر و بازی تدارکاتی و تجربه‌ی بالای دو سه فصل اخیر لیگ برتر.
نام سجاد پذیرفته هم ذیل لفط جوانگرایی نمی‌آید.
تا اینجا شدند ۱۱ نفر که هیچ عقل سلیمی با این سوابق بازیکنان از لفظ جوانگرایی استفاده نمی‌کند.
جند نفر دیگر.
از حسن علی‌اکبری چند سالی‌ست که می‌شنویم جایگزین خوبی برای حدادی است و در باشگاه و تیم ملی میدان دید.
تنها جوان حال حاضر اردوی تیم ملی بسکتبال محمد امینی با ۱۸ سال سن است.
جلال آقامیری و پیتر گیرگوریان؛ جوانان جهان بازی کردند و در دوره ارمغانی نزدیک به یک سال به اندازه‌ی کافی به هر دو میدان داده شد.
مگر به یک بازیکن ذیل لفظ جوانگرایی چند بار باید میدان داد؟ آن هم با فرصت‌های معدود بسکتبال بین‌المللی در کشور ما.