مجید توفیق خطاب در روز اول آبان 1321، در آبادان متولد شد. وی از همان سال‌های کودکی سرگرم تماشای فوتبال، تنیس، شنا، بوکس و … شد. مثل همۀ بچه‌های آبادانی ابتدا به سمت فوتبال گرایش پیدا کرد. هنوز به مدرسه نمی‌رفت که بازی تیم‌های فوتبال منتخب آبادان و انگلیسی‌ها را در زمین هاستل دیده بود. با برد شیرین 4 بر 2 به نفع آبادان، خوشحال به خانه برگشت و تا مدت‌ها رؤیای گل‌زدن در یک مسابقۀ ورزشی را در سرمی‌پروراند.
بسکتبال آبادان در سال‌های 1327 و 1328 با تیم‌های جنوب و خلیج خرمشهر رقابت داشت اما مجید توفیق فارغ از حساسیت‌های دو شهر در این رقابت‌ها، محو تماشای شنا و شیرجه در استخرهایی بود که قهرمانان آبادانی از ارتفاع چند متری تخته‌ها شیرجه می‌رفتند.
مجید توفیق در یک مسابقۀ شنای قورباغه، قهرمان کشور را شکست داد و روی سکوی نخست ایستاد.
عکس‌های مجید توفیق در مسابقات والیبال آموزشگاهها، در کنار شنا و فوتبال، روی استعداد و قابلیت‌های جسمانی او، برای رفتن بسوی ورزش قهرمانی صحه می‌گذارد.
توفیق می‌گوید:
«در سال 1337 برای مسابقات قهرمانی شنای آموزشگاههای ایران به تهران رفتیم. سه روز زودتر در منظریۀ تهران اردو زدیم اما محل مسابقات‌مان امجدیه بود. مسیو زومر که با تیم شنای آلمان در المپیک شرکت کرده بود، ناظر رقابت شناگران بود تا استعدادهای نخبه را انتخاب کند».
آشنایی توفیق با زومر که یک المپین بود، خیلی زود ذهنیت جوان آبادانی را به سمت گسترۀ ورزش در میدان‌های بزرگ‌تر برد. آن روزها برای مجید توفیق یک اتفاق دیگری هم افتاد که در سال‌های بعد مسیر ورزش او را به کلی تغییر داد. مسیو زومر با دیدن شناگران جوان در امجدیه به هر کدام که می‌رسید توصیه می‌کرد که در ادامۀ تمرینات خود چگونه عمل کنند. وقتی به مجید رسید گفت:
«مدتی بسکتبال تمرین کن».
نام‌هایی چون «موزون»، «امیر توفیق»، «مجید توفیق»، «منیر ابوسعیدی»، «حسن سبیّات»، «چهارمحالی»، «حمید جاسمیان» و … در ورزش آن روزهای آبادان مطرح بودند. یا اسم تیم بسکتبال جم آبادان که بعدها به شاهین تغییر کرده بود.
در هوای داغ و شرجی آبادان که به صورتش می‌خورد نخستین و پایه‌ای‌ترین حرکات بسکتبال را زیر سقف آسمان تمرین می‌کرد. شب‌ها به پارک می‌رفت تا اینکه باشگاه تاج آبادان را برای اجرای توصیۀ مسیو زومر برگزید.
بعد از مشاهدۀ وضعیت بد مسابقات قهرمانی شنای ایران در امجدیه و شکست‌های تیم بسکتبال آبادان مقابل تیم‌های خرمشهر و اهواز، انگیزه‌های توفیق برای فعالیت در بسکتبال بیشتر شد.
این انگیزه‌ها سبب شدند تا مجید توفیق خیلی زود در تیم تاج آبادان به موقعیتی درخور توجه برسد. توصیۀ مسیو زومر که او را برای مدت کوتاهی به بسکتبال دعوت کرده بود دیگر فایده‌ای نداشت و توفیقِ شناگر، خیلی زود به بسکتبالیستی مستعد تبدیل شد.
«با تیم خوزستان به نجف‌آباد اصفهان رفتیم. ورزشکاران همچنان چند رشته‌ای بودند و من در مسابقات شنا، بسکتبال و واترپلو شرکت کردم. صبح شنا می‌کردم، بعد از ظهر واترپلو و شب بسکتبال».
مجید توفیق با شماره 4 در ترکیب تیم ملی بسکتبال
در آغاز دهۀ 40 جوان ترکه‌ای خوزستانی مورد توجۀ بسیاری از بسکتبالیست‌های مطرح مثل مسعود ماهتابانی کاپیتان تیم ملی قرار گرفت. تیم ملی بسکتبال در پایان نسل بازیکنانی چون ابوالفضل صلبی، کمال مشحون، غلام واعظی و … چشم به آمدن بازیکنانی مثل بیژن قهرمانلو، نادر کاشانی، مجید توفیق و … دوخته بود.
همزمان با فدراسیون نوگرای سرگرد حسین سرودی، بخت و اقبال با مجید توفیق و بازیکنان جوان بسکتبال در آغاز دهۀ 40 یار بود که مورد حمایت یک مدیر از جنس بسکتبال قرار گرفتند.
اردوی تیم ملی بسکتبال با تعدادی از بازیکنان تهران و شهرستان‌ها در اوائل دهۀ 40 برگزار شد. تا پیش از سال 1339 که تیم ملی به پاکستان رفته بود، نفرات تیم ملی را بازیکنان تهرانی تشکیل می‌دادند اما در این سال و در دوره‌های بعد بازیکنانی مثل جلال امجد، مهدی نمازی‌زاده، حسن جعفری از اصفهان، منصور هفت‌لنگ و مجید توفیق از خوزستان، عبدالله کریم‌زاده از خراسان و رسول اردوبادی از آذربایجانشرقی به مرور به تیم ملی دعوت شدند. توفیق و هفت‌لنگ، آرام آرام در تیم ملی موقعیت تثبیت شده‌ای به نسبت بازیکنان سایر استان‌ها پیدا کردند.
بازیکنان تهرانی عبارت بودند از؛
مسعود ماهتابانی، غلامرضا واعظی، اکبر کرباسی، بیژن قهرمانلو، مرتضی آقاکوچک (مازیار)، بهروز قهرمانلو، مصطفی افوضی، مهدی بلورچی، حسن ذوالفقاری (بندر پهلوی ساکن تهران)، سیاوش انشاء، نادر کاشانی و مهدی آل‌احمد.
در سال 1341 که ابتدا قرار بود تیم ملی بسکتبال به بازی‌های آسیایی 1962 جاکارتا برود، اعضای تیم ملی تمرینات خود را دنبال می‌کردند که کاروان ورزش ایران از حضور در بازی‌ها سر باز زد.
علی امینی که تا اوایل تابستان همان سال نخست وزیر بود دلیل انصراف کاروان ورزش ایران را بودجه ناکافی ورزش اعلام کرد و «اگر بودجه‌ای هست باید برای جوانان در داخل کشور هزینه کرد».
بعد از این اتفاق که فرصت خوب ملی‌پوش شدن از توفیق سلب شد، حسین سرودی رئیس وقت فدراسیون بسکتبال اعلام کرد؛
«از 7 کشور آسیایی برای برگزاری تورنمنت بین‌المللی در تهران دعوت کرده است».
ابتدا تیم‌های مالزی، سیلان، پاکستان، هند، عراق، افغانستان و هند به این بازی‌ها دعوت شدند اما فقط پاکستان و عراق آمدند.
توفیق می‌گوید:
«بازی‌های خوبی انجام دادیم هر چند دو حریف خارجی در حد و اندازۀ تیم ما نبودند. تیم پاکستان لحظاتی بازی را به خشونت کشید اما بچه‌ها بازی را به درستی اداره کردند و با اختلاف برنده شدیم».
این اولین بازی‌های ملیِ مجید توفیق در 20 سالگی او بود.
بعد از نرفتن ایران به جاکارتا، صحبت سر این بود که تیم ملی بسکتبال را برای المپیک 1964 توکیو آماده کنند. برنامه‌های سرگرد سرودی هم با تعدادی از بازیکنان جوان برای المپیک شروع شده بود. مسابقات قهرمانی ایران برگزار شد که سه تیم تهران، اصفهان و خوزستان روی سکوهای برتر ایستادند. بازی‌های انتخابی تیم ملی و بازی‌های باشگاهی تهران هم بود که تعداد بازی‌ها را برای بازیکنان بیشتر کرده بود به اضافه بازی‌های سه جانبه‌ای که مهرماه 1342 در سه روز (پنجشنبه، جمعه و شنبه) در سالن محمدرضا شاه برگزار شد.
ایران با ترکیب؛ منصور هفت‌لنگ، حسن جعفری، آل احمد، حسن ذوالفقاری، بیژن قهرمانلو، جلال امجد، مجید توفیق، سیاوش انشاء، مسعود ماهتابانی، نادر کاشانی، مرتضی مازیار، مصطفی افوضی و اصغر احساسی(مربی)، به میدان رقابت با حریفان شتافت.
در سال 1343، مجید توفیق با وجود مصدومیت در تمرینات تهران، نخستین سفر خارجی خود را تجربه کرد. مسابقات چهار جانبه سیلان (سریلانکا) با حضور ایران، هند، پاکستان و میزبان از هفتم آذر 1343 به مدت 8 روز برگزار شد.
اعضای تیم ایران:
غلام واعظی، حسن ذوالفقاری، مجید توفیق، داود حداد، محمدرضا مشحون، محمود مشحون، اکبر کرباسی، سروش نگهبان، بیژن قهرمانلو، اسدالله برومی، سعید خلخالی و منصور هفت‌لنگ.
تیم ایران، پاکستان و سریلانکا را شکست داد و به هند یک بار باخت اما در بازی دوم مقابل هند به برتری رسید و قهرمان شد.
در سال 1344، حسین جبارزادگان هدایت تیم ملی را برعهده گرفت. وی از نحوۀ بازی توفیق، راضى بود و تیم را برای جام بُسفر آماده می‌کرد.
جام بُسفر یک دوره مسابقات با کیفیتی بود که در استانبول برگزار شد. ایران و ترکیه مراودات بسکتبال خود را از سال‌ها قبل آغاز کرده بودند. بعد از اینکه تیم ملی از مسابقات سیلان (سریلانکا) در سال 1343 بازگشت، ترکیه در ایران اردو زد و چند بازی با تیم ملی بسکتبال در سالن محمدرضا شاه برگزار کرد.
در بازی‌هایی که در ترکیه برگزار شد؛ ایران مقابل تیم‌های یوگسلاوی، چکسلواکی، رومانی، آلبانی، فیلیپین، یونان و میزبان به میدان رفت. یوگسلاوی نایب قهرمان اروپا بود و چکسلواکی تیم هفتم رقابت‌های قهرمانی 1965 اروپا که هر دو تیم مقابل ایران بازی کردند. دیگر رقبای ایران، یونان تیم هشتم و رومانی تیم سیزدهم اروپا در آن زمان بودند.
در روز 18 آذر 1345 بازی‌های آسیایی بانکوک آغاز شد و بسکتبال ایران بعد از غیبت در سه دوره قبلی، در این بازی‌ها به میدان رفت.
سه ماه قبل از این مسابقات تیم بسکتبال خوزستان، در مسابقات قهرمانی کشور قهرمان شد و با 4 بازیکن در تیم ملی عرض‌اندام کرد. مجید توفیق، اسد برومی، سروش نگهبان و منصور هفت‌لنگ، اعضای خوزستانی به اتفاق محمدرضا مشحون، محسن خلخالی، داود حداد، نادر کاشانی و محمود عدل از تهران روانۀ بازی‌های آسیایی شدند.
توفیق می‌گوید:
« به دلیل کمبود بودجه با 9 بازیکن از ایران به بانکوک رفتیم».
در این دوره برای نخستین بار یک مربی آمریکایی، «دان لینهان» 26 ساله، هدایت تیم ملی را برعهده گرفت.
او چند ماه پیش از بازی‌های آسیایی 1966 به ایران آمد و تیم ملی را از حسین جبارزادگان تحویل گرفت.
رقابت‌های بسکتبال بازی‌های آسیایی 1966 بانکوک، با 11 تیم در دو گروه 5 و 6 تیمی برگزار شد.
گروه اول: ژاپن، تایلند، چین‌تایپه، مالزی و سیلان.
گروه دوم: کره جنوبی، اسراییل، فیلیپین، ایران، ویتنام جنوبی و برمه.
دور مقدماتی با سه باخت و دو برد برای ایران به پایان رسید. تیم ملی در پایان رقابت‌ها در مکان هفتم قرار گرفت.
توفیق می‌گوید:
«زمانی که تیم‌های ما به بازی‌های آسیایی اعزام نمی‌شدند، بقیه رقبا در حال بازسازی ساختار بسکتبال و تقویت خود بودند و پیشرفت خوبی داشتند».
بسکتبال ایران که در سال 1345، از کوران رقابت‌های قهرمانی ایران، جام بُسفر و دیدار با تیم‌های آمریکایی گودیر و دانشگاه کنتاکی عبور کرده بود از چهار میدان بین‌المللی، درس‌های تازه‌ای آموخت.
تیم بسکتبال دانشگاه کنتاکی آمریکا معروف به «گربه‌های وحشی» با هدایت آدلف راپ مربی سرشناس کالج‌ها در مرداد 1345 به ایران آمد و چند بازی با تیم‌های ایرانی برگزار کرد.
مجید توفیق در ترکیب تیم آبادان در سالن محمدرضا شاه با کنتاکی بازی کرد.
توفیق از قول راپ می‌گوید:
«وی اعتقاد داشت در شهری مثل تهران باید 50 هزار زمین بسکتبال وجود داشته باشد».
دان لینهان، در زمان اقامتش در ایران تیمی با بازیکنان بلند قامت از سراسر ایران ساخت. همۀ این نفرات از شهرستان‌ها بودند به جز نادر کاشانی که تنها ملی‌پوش تهرانی بود.
اردوی شهرستانی‌ها در سال 1346:
اسد برومی، سروش نگهبان، مجید توفیق (هر سه از خوزستان)، عنایت آتشی (فارس)، غلام شکریان، جعفر شکریان ( دو برادر از همدان)، ایزو مشفق (فارس)، رضا اسماعیلی، محمد مقیم و کارو (هر سه از اصفهان)، هادی آمیغ (گیلان، بندرپهلوی) و نادر کاشانی.
این تیم مقابل تیم گلف اویل آمریکا به میدان رفت.
مجید توفیق در فینال قهرمانی کشور 1345 بین دو تیم تهران – خوزستان که به قهرمانی خوزستان انجامید، ستاره تیمش شد.
وی در سال‌های 1347 و 1348، در حالی که هنوز بازیکن بود اما آرام آرام به مربیگری روی آورد. به تیم تاج آبادان تمرین می‌داد. بازی در تاج تهران نیز مثل سال‌های قبل ادامه یافت. کار و تحصیل در دانشگاه شیراز و مربیگری این تیم در مسابقات دانشجویان مشهد در اواخر دهۀ 40 ، موقعیت مربیگری او در دانشگاهها را تثبیت کرد تا جایی که در سال 1350 به تهران منتقل شد.
«همزمان با کار مربیگری، در سال 1348 تیم مرالکو فیلیپین به ایران آمد و من با تیم تاج تهران مقابل این تیم بازی کردم».
اعضای تیم تاج:
محمود مشحون، مظفر فاطمی، سعید حسینی، عبدالرضا شجاع‌پور، احمد محمدپور، مجید توفیق، جواد شهمیرزادی، سیاوش ثاقب، گورگن غریبیان و جلال شهمیرزادی. مربی: غلام واعظی.
مجید توفیق در سال 1348 با تیم ملی بسکتبال برای انجام چند مسابقه تدارکاتی راهی جمهوری‌های شوروی شد.
در زمان فدراسیون حسین نخعی با دبیری علی مقدسیان، تیم ملی بسکتبال روانۀ بازی‌های آسیایی 1970 بانکوک شد. این برای دومین بار پی در پی بود که تیم ملی بعد از بازی‌های آسیایی 1966، از یک مربی خارجی به نام واسیلیسکو لوچیان که اهل رومانی بود استفاده می‌کرد.
تیم ملی بسکتبال با سرمربی رومانیایی خود از 19 آذر 1349 در ششمین دوره بازی‌های آسیایی بانکوک به میدان رفت.
حریفان ایران:
کره جنوبی، فیلیپین، هنگ کنگ (2 بازی)، تایلند، مالزی، سنگاپور و ویتنام جنوبی.
اسامی تیم ایران:
غلامرضا شکریان، احمد محمدپور، مجید توفیق، نادر کاشانی، محمدرضا مشحون، رضا اسماعیلی، سروش نگهبان، محمود عدل، محسن خلخالی، رضا نوری، محمد لطفی و مظفر بنی‌هاشمی. سرمربی: واسیلیسکو لوچیان..
وی در پایان دوران بازی، علاقه، منظور و مقصودش را در سال‌های بعد و از طریق شیوه‌های کاربردی با نقش‌های مربیگری و مسئولیت‌های اجرایی یا گزارشگری، تفسیر، روزنامه‌نگاری، تئوری‌پردازی، و … نشان داد.
در سال 1352، مجید توفیق سرمربی تیم بسکتبال منتخب تهران در مسابقات قهرمانی کشور در شیراز شد.
بازیکنان تیم تهران ایستاده از راست: امیر ایلیاوی، جمشید قاسمی، آرتوش اسکندری، روبیک خورانیان، جعفر قره‌خانی، سروش نگهبان و مجید توفیق (سرمربی).
نشسته از راست: ایرج لارودی، علی یاراحمدی، محسن خلخالی، مظفر بنی‌هاشمی و رضا شجاع‌پور.
(قهرمانی در ایران).
در بین فصل 1974 – 1973 در بسکتبال NBA، آرزوی دیرینۀ مجید توفیق برآورده شد و او چمدانش را بسوی بوستون در ایالات متحده بست. سرهنگ صادقی، رئیس فدراسیون بسکتبال در این سفر به او کمک کرد. وی مربی مهمان در تیم بوستون سلتیک بود که همزمان با این سفر، با 4 حماسۀ زندگی ورزشی خودش از نزدیک ملاقات کرد. پت ریلی، جان وودن، پیت نول و رِد آئوربک.
توفیق می‌گوید:
«بازی‌های تیم بوستون با نیویورک و در فینال NBA بازی بین بوستون و میلواکی را مشاهده کردم. نیویورک با بازیکنانی مثل فیل جکسون و میلواکی با کریم عبدالجبار، از تیم‌های مشهور بودند». مجید توفیق می‌گوید با اجازۀ آئوربک از تمرینات بوستون فیلم‌هایی تهیه کرد و با خود به ایران آورد.
ردآئوربک سرمربی بوستون و مجید توفیق
صدای توفیق روی این فیلم‌ها به عنوان بخشی از تاریخ NBA در ایران ماندگار است.
در سال 1352، فدراسیون بسکتبال بعد از «دان لینهان» و «واسیلیسکو لوچیان»، برای سومین بار پیاپی، هدایت تیم ملی را به یک مربی خارجی سپرد که او نیز از رومانی آمده بود؛ «جورج شیرالیو».
مرد رومانیایی، سومین مربی خارجی بسکتبال ایران در بازی‌های آسیایی شد. تیم ملی قبل از بازی‌های آسیایی 1974، برای نخستین بار در مسابقات بسکتبال جام ملت‌های 1973 آسیا شرکت کرد. توفیق که در زمان اردوهای تیم ملی 31 سال داشت و از سفر 45 روزه بوستون بازگشته بود، ابتدا توسط شیرالیو به تمرین دعوت شد اما از شرکت در تمرینات انصراف داد. سپس از مربی جوان بسکتبال خواست به عنوان مربی در کادرفنی تیم ملی حضور داشته باشد. توفیق بعد از مدت کوتاهی همکاری‌اش با شیرالیو را قطع کرد.
ایران از دوشنبه 11 شهریور 1353 بازی‌هایش را در تهران آغاز کرد و مجید توفیق هم در سالن بسکتبال مجموعۀ ورزشی آریامهر تهران حضور داشت اما به عنوان گزارشگر و مفسر تلویزیون ملی ایران.
«همۀ بازی‌ها را خودم گزارش و تفسیر کردم. یک بازی ایرج لارودی در کنارم به عنوان کارشناس نشست اما در بقیه بازی‌ها گزارشگر و مفسر خودم بودم. بازی‌هایی را هم ضبط کردیم که به مرور پخش شد».
همکاری‌های بعدی او با روزنامه‌ها از جمله روزنامه آیندگان بود. وی مطالب بسکتبال و مقالات علمی بسکتبال را از طریق این روزنامه منتشر می‌کرد.
یکی از مطالبی که در سال 1354 خیلی مورد توجه قرار گرفت با این عنوان منتشر شد:
«چه کنیم که بسکتبال را قشنگ‌تر ببینیم»؟
توفیق در روزهای منتهی به انقلاب در قهرمانی جوانان کشور در همدان شرکت کرد. از دل این رقابت‌ها تیم بسکتبال جوانان ایران برای قهرمانی 1978 جوانان آسیا در فیلیپین انتخاب شد.
وی از سوی تلویزیون مأموریت داشتم تا بازی‌ها را از نزدیک ببیند.
در سال 1978 ، فیلیپین به طور همزمان میزبان دو رویداد مهم بسکتبال دنیا و آسیا بود. برگزاری مسابقات جهانی بزرگسالان و میزبانی رقابت‌های جوانان آسیا.
در حاشیۀ این رقابت‌ها مجید توفیق به اتفاق ابوالفضل صلبی سرپرست تیم جوانان ایران با رئیس وقت فدراسیون جهانی بسکتبال فیبا، ملاقات کردند. توفیق که تا آن زمان مکاتباتی با فیبا داشت از سوی رئیس فیلیپینی بسکتبال جهان مورد استقبال قرار گرفت. وی دربارۀ توفیق به صلبی گفت:
«ایشان مهندس بسکتبال است».
«بعد از انقلاب، مدیریت خدمات عمومى ورزش ایران و مدیریت مجموعه ورزشی آزادی در سال 1358 به من پیشنهاد شد که قبول کردم».
در سال 1359، گزارشگری و تفسیر بسکتبال، بعد از وقفه‌ای چند ماهه، دوباره با همکاری او با تلویزیون از سرگرفته شد.
«جواد متقی دعوتم کرد به تلویزیون بروم. چند بازی داخلی را گزارش کردم و بعد فینال المپیک 1980 مسکو بین یوگسلاوی و ایتالیا را».
مجید توفیق که کارمند سازمان تربیت بدنی بود در سال 1361 زودتر از موعد مقرر، درخواست بازنشستگی کرد. بعد از خروج وی از سازمان تربیت بدنی، یک پیشنهاد از سوی فدراسیون بسکتبال نظرش را جلب کرد.
«دبیریِ فدراسیون».
در سال 1361 دبیر فدراسیون بسکتبال شد اما بعد از دورۀ کوتاهی استعفاء کرد.
توفیق، بعد از ادامۀ همکاری با تلویزیون از سوی ناصر بیگلری رئیس وقت فدراسیون بسکتبال برای سرمربیگری تیم ملی دعوت به کار شد.
«سال 1368 تیم ملی بسکتبال پوست‌اندازی کرد. تعدادی بازیکنان جوان در اردوهای تدارکاتی حضور یافتند و ما پیش از آغاز رسمی بازی‌ها در چین، یک اردوی تدارکاتی در این کشور برگزار کردیم».
در مسابقات جام ملت‌های آسیا (1989)، ایران از گروه خود صعود کرد و در دور دوم با چین، ژاپن و فیلیپین همگروه شد. تیم ملی بعد از دو باخت، نخستین پیروزی تاریخی‌اش را مقابل تیم ملی فیلیپین در تاریخ رویارویی‌های بسکتبال دو کشور رقم زد. تیم ملی با این پیروزی به دیدار هند رفت و با شکست این تیم پنجم شد. این عنوان در میان رتبه‌های پنجم تا هفتم تیم‌های ملی بسکتبال در اداوار گذشته شاید در زمان خودش چندان مورد توجه واقع نشد اما تولد نسلی از ستارگان بسکتبال در کنار باتجربه‌ترها، نویدبخش حرکت‌های تازه به ویژه بر پایۀ زمینه‌های علمی بسکتبال با سرمربیگری و تفکرات مجید توفیق بود.
بعد از بازی‌ها مجید توفیق برای معرفی قدرت بسکتبال ایران در یک برنامۀ تلویزیونی گفت:
«بعد از این رقابت‌ها (1989)، جایگاه بسکتبال ایران بین تیم‌های دوم تا چهارم بسکتبال آسیاست».
یک سال بعد از این رقابت‌ها مجید توفیق به آمریکا مهاجرت کرد و زمستان 1400 پس از 30 سال اقامت و زندگی در آمریکا به ایران بازگشت.
مجید توفیق علاوه بر مربیان بزرگ مثل جان وودن، رد آئوربک، باب نایت و یا پیت نوول، قدردان برخی مربیان داخلی با شخصیت‌های برجسته‌ای بود که یکی از آنها مرحوم حیدر قاسمی‌نژاد پدر ورزش صبحگاهی ایران بود. وی در جام ملت‌های 1989، سرپرستی تیم ملی بسکتبال با سرمربیگری مجید توفیق را بر عهده داشت.
در آذر ماه سال 1386، مجید توفیق با سفر به ایران هدایت تیم بیم بابل را در لیگ برتر بسکتبال بر عهده گرفت. زندگی توفیق در شمال زیاد دوام نیاورد و او به آمریکا بازگشت.
خاطرات مجید توفیق در ملاقات با مربیان بزرگ دنیا مانند جان وودن (UCLA) در نوع خودش بی‌نطیر است.
مجید توفیق با پیت نوول که کمپ تمرینی اختصاصی برای بلندقامتان داشت همین ارتباط خوب را برقرار کرده بود. او حتی به دیدار کالیپاری مربی کنتاکی می‌رفت و ساعت‌ها دربارۀ بسکتبال بحث می‌کردند. کالیپاری می‌گفت «در مربیگری به دوستانی مثل توفیق نیاز دارید تا ذهن‌تان را مدام به چالش بکشید».
علی توفیق فرزند مجید توفیق؛ بازیکن تیم ملی بسکتبال در اواخر دهه 60 و سال‌های 70 بود که اواسط دهه 90 مربیگری رده‌های سنی ایران را برعهده داشت. وی در سال‌های قبل دبیر فدراسیون بسکتبال شد و در حال حاضر سرمربی تیم نفت آبادان است.
واسیلیسکو لوچیان یکی از مربیان تربیت بدنی اروپا بود که هدایت تیم ملی را در بازی‌های آسیایی 1970 بانکوک برعهده گرفت.
پیش از آنکه مذاکرات ایران با رومانی برای استخدام واسیلیسکو آغاز شود، مسئولان وقت فدراسیون با «مت هولمن» آمریکایی برای هدایت تیم ملی بسکتبال صحبت کرده بودند. وی نویسندۀ کتابی به نام « چطور ستارۀ بسکتبال شویم» بود که در ادامه مذاکرات با طرف‌های ایرانی به توافق نرسید.
عکس واسیلیسکو لوچیان و مجید توفیق. وی بعد از ترک ایران، رییس دانشگاه بخارست شد.
قسمت‌هایی از زندگی توفیق برگرفته از کتاب «داستان یک قرن» نوشته افشین رضاپور
خاطرات نوجوانی و جوانی من با خواندن زندگینامه همشهری عزیزم استاد مجید توفیق زنده شد توفیق یک ستاره در آسمان ورزش ایران همیشه میدرخشد