شن کلیه این دختر را بسکتبالیست کرد / جوکار: قهرمانی حق کاسپین است
بسکتبالیست شیرازی تیم کاسپین تهران می‌گوید قهرمانی حق تیمش است.
تیم بسکتبال کاسپین در لیگ یک بانوان بعد از شکست دادن مهگل البرز فینالیست شد. دو دیدار نیمه‌نهایی در زمین مهگل ابتدا با فاصله‌ی 15 امتیازی به سود مهگل به پایان رسید. در حالی که کمتر کسی فکر می‌کرد کاسپین بتواند این اختلاف امتیازی را جبران کند اما دختران تیم تهرانی با فاصله‌ی 18 امتیازی برنده شدند و به فینال رسیدند.
مریم جوکار از بازیکنان همان تیم است. او این برتری شگفت‌انگیز را حاصل زحمات کادر فنی و هم‌تیمی‌هایش می‌داند که محصول یک کار گروهی، همدلی و انسجام تیمی است.
جوکار می‌گوید:
«حق تیم ما در دو بازی نیمه‌نهایی فینال بود. ما در جریان بازی‌های فصل نیز مهگل را دو بار شکست داده بودیم بنابراین این نتیجه اتفاقی نبود. الانم عزم‌مان را برای فینال و قهرمانی در لیگ یک بسکتبال بانوان ایران جزم کرده‌ایم. ابزار قهرمانی را هم با مربی دلسوز و بازیکنان خوب داریم.»
مریم جوکار که با اسم «کیانا» نیز در بین بسکتبالیست‌ها معروف است، در پوزیشن فوروارد، بازیکنی شوتزن و در ضدحملات تیمش بسیار تند و تیز است. دختری بااخلاق، مؤدب و در اختیار تیم. با وجود 20 سال سن اما سال‌هاست در لیگ‌های مختلف یک و دو بانوان بسکتبال، با تیم‌های متعدد به میدان رفته است. نهاوند، نظم‌آوران سیرجان، پاشنه رافیک (آرتین) و کاسپین تهران.
مریم جوکار می‌گوید:
«از دوران مینی بسکتبال تا امروز که در لیگ یک بازی می‌کنم، برای من مثل هر ورزشکار دیگری با اتفاقات تلخ و شیرین گذشت. برد و باخت‌ها، ناامیدی و امیدواری‌ها و …. یک بسکتبالیست در کوران این اتفاقات ساخته می‌شود و هر فصل از مسابقات برایش یک تجربه‌ی متفاوت است. من از مدارس شیراز شروع کردم. پس از تیم‌های منطقه و استان در سطح کشوری هم صاحب عنوان قهرمانی شدم و 10 سال است که هر روز من با بسکتبال گذشته است.»
دختر شیرازی لیگ یک بسکتبال زیر نظر مریم قره‌خانیان مربی آکادمی MGH شیراز تمرین کرد. در این فصل زیر نظر سعیده پورامین سرمربی تیم کاسپین است. مربی‌ای که مریم دو سال پیش نیز برایش بازی کرده بود.
«با کاسپین به مراحل بالاتر فکر می‌کنم. به لیگ برتر. می‌خواهم
به تک تک هدف‌هایی که مشخص کرده‌ام، تیک بزنم.»
قصه‌ی بسکتبالیست شدن مریم جوکار شنیدنی است هر چند که ابتدایش برای او پرغصه و دردناک بود!
«من در 11 – 10 سالگی شن کلیه داشتم. از دکترها و داروها جوابی که می‌خواستم نگرفتم. درد شن کلیه زیاد و طاقتم را بریده بود. حتی از خارج از کشور دارو سفارش دادیم اما باز کمکم نکرد. تا اینکه دکتر گفت فعالیت ورزشی داشته باشم. من تا آن موقع در بیشتر ورزش‌ها فعالیت داشتم اما با تجویز دکتر در کلاس‌های بسکتبال شیراز نامنویسی کردم چون دکترم گفت بسکتبال به خاطر پرش و دویدن برای من مفید است.»
مریم 5 تا شن کلیه داشت که در بسکتبال یکی پس از دیگری افتادند اما با درد شدید…
«خیلی دردناک بود حتی الان که یاد آن روزها می‌افتم، می‌ترسم. اما شن کلیه یک چیز گرانبها به من داد؛ بسکتبال. ورزشی را که از همان موقع تا امروز رهایش نکردم و بدل به بخشی از زندگی من شده است.»
مریم جوکار شن کلیه را در تمرینات و مسابقات دفع کرد. در قهرمانی‌های استان و کشور یا در آموزشگاهها با بازی‌های استانی و کشوری، قهرمان شد. همراه با مؤفقیت‌های فردی و تیمی در بسکتبال سه‌نفره درخشید. شن کلیه با رسوباتش دفع شد اما آنچه نزدیک به 10 سال است در ذهن و روح مریم، دختر بااخلاق شیرازی رسوخ کرد و پابرجا ماند و ادامه دارد؛ بسکتبال است.