جام ِ نیکان
زهرا اسلام‌زاده برای ما یک مربی مؤفق است. نه اینکه امروز ردای قهرمانی بسکتبال جوانان ایران را با تیم نیکان بر تن دارد نه، چون در مورد امثال «اسلام‌زاده»ها تأکید کردن فقط روی «برنده شدن» کم لطفی است. بخشی از مؤفقیت اسلام‌زاده، برنده شدن است اما شایستگی‌های مربیان مؤفق را نباید تنها با برد و باخت سنجید.
زهرا اسلام‌زاده در بیستمین سال مربیگری‌اش در بسکتبال قهرمانی جوانان باشگاه‌های ایران یک بار دیگر ۲۰ شد. تیم نیکان بالاتر از لئونارد شاهین‌شهر و شکلی تهران جام قهرمانی را بالای سر برد.
زهرا بر فراز سکوی قهرمانی؛ مؤفقیت‌های پیشین‌اش را به خاطر آورد و به ما یادآور شد که چقدر در بسکتبال پایه و سازندگی عرق ریخت.
برنده شدن مهم است و شاید نتیجه‌ای که در پایان هر مسابقه روی تابلو نوشته می‌شود بیشتر جلوه کند اما «تلاش» و «پایداری» در حرف آسان اما بسیار مشکل است و به ندرت می‌توانیم به درک این اصل کمک کنیم مگر خود ِ مربیان که با نتیجه و اصول نادیدنی اما بسیار پر اهمیت در ارتباط‌اند.
یک بار با زهرا اسلام‌زاده مربی سازنده‌ی بسکتبال حرف زدیم گفت کنار زمین تا مرز سکته رفت!
مربیانی با این حجم از فشار روحی و استرس مسابقه، وقتی با «حس غربت ِ حمایت نشدن» روبرو می‌شوند، تنها امیدشان؛ مؤفقیت با برنده شدن نیست بلکه «اهداف واقع‌بینانه»ای است که بیست سال آزگار زهرا اسلام‌زاده را سر پا نگه داشته است.
او تحصیلات عالی تربیت بدنی و آسیب شناسی دارد. در «آمادگی جسمانی» مقام داشت، آلبومش با عکس‌های قهرمانی‌های بسکتبال در سال‌های طولانی پر شده اما همه‌ی اینها برای شناخت اسلام‌زاده کافی نیست چون معیار سنجش مربیگری او تلاش و پشتکار و ادامه دادن است حتی در زمان‌هایی که بدون پشتوانه و حامی مالی در بسکتبال، بارها به او «حس غربت» عجیبی دست داده بود، روی پاهایش محکم ایستاد.
ما بدون ردای قهرمانی او در بیستمین سال مربیگری‌اش حاضر بودم بنویسم اسلام‌زاده مربی مؤفقی است. حالا که به اتفاق دوستان و بازیکنان نیکان جام هم گرفت جای خود.
