پنجره‌های انتخابی مسابقات بسکتبال کاپ آسیا با رفت و آمد تیم‌ها، خواسته یا ناخواسته تبدیل به یک رفتار اجتماعی می‌شود و این ورزش را با حضور گسترده در میدان‌های بین‌المللی به قشرهای دیگری در جامعه پیوند می‌زند.
سایت خانه بسکتبال ایران، فدراسیون جهانی بسکتبال فیبا و فیباآسیا، این پنجره‌ها را برای از میان برداشتن فاصله بین تیم‌ها با مشارکت‌پذیری و فعالیت‌های مستمر برای توسعۀ آفرینی بسکتبال ملت‌ها برنامه ریزی کرده‌اند که در مورد بسکتبال آسیا باید گفت بیشتر از نقاط دیگر جهان مصداق پیدا می‌کند.
پنجره‌های انتخابی جام جهانی بسکتبال، بازتاب دهنده جنبه‌های بسکتبال به اقشار مختلف جامعه بود که در پرتو آن با برنامه ریزی اصولی می‌توان روی سرمایه اجتماعی تاکید کرد و بر مبنای آن، حساسیت دولت‌ها را برانگیخت و به فکر راهکارهای مناسب برای پیشرفت بسکتبال بود.
این شیوه برگزاری بازی‌ها در کاپ آسیا نیز تداوم پیدا می‌کند.
اگر با نتایج فوتبال، مردم در موقعیتی دراماتیک به خیابان‌ها می‌ریزند و شادی می‌کنند، به این دلیل است که فوتبال به یک رفتار اجتماعی تبدیل شده، فضای عمومی جامعه را فرا گرفته و میراث فرهنگی متاخر است.
فوتبال به قولی فرزند دنیای مدرنیته است اما در مستطیل سبز توانسته است فاصله طبقاتی جوامع را از میان بردارد و بسیاری از ملت‌ها با هر نوع نژاد و آیین و شرایط اقلیمی و اقتصادی، در میدان فوتبال برای دقایقی هم که شده احساس برابری کرده‌اند.
پنجره‌های انتخابی جام جهانی بسکتبال و اینک کاپ آسیا نه به مثابه کارکرد اجتماعی فوتبال بلکه در سطح میدان بین‌المللی بسکتبال
به سطح قابل فهم و قابل توجه بودن این ورزش در جوامع کمک می‌کند و تسهیل کننده برنامه ریزی قدرت‌ها، نهاد و ساختارهای اجتماعی است که زنجیره‌ای از اولویت بندی، تقسیم کار و نظارت را به صورت مرتب در جست و جو قرار می‌دهد.
این پنجره‌ها به مثابه مدرن شدن و جهش در فرایند تحولات جهانی بسکتبال است و در سطح بسکتبال ایران که من آن را “بسکتبال ژله‌ای” تعبیر می‌کنم می‌تواند بسکتبال ژله‌ای ما را بالغ و سازماندهی کند.
بسکتبال ایران درست در زمانی که باید از فرایند ژله‌ای و موقعیت لرزان فاصله می‌گرفت و به ثبات می‌رسید، انرژی اجتماعی را سازماندهی نکرد و نابالغ، کودک‌وار و ژله‌ای ماند.
پنجره‌های انتخابی جام جهانی کاپ آسیا یک بار دیگر فرصت سازماندهی و برنامه ریزی این بار از بیرون را برای بسکتبال ایران فراهم کرده است تا براساس مختصات بین‌المللی، این ورزش بتواند اهداف خود را سازماندهی کند و با تخصیص منابع عقلانی، از مرحله ژله‌ای به ثبات لازم دست یابد و در میان جامعه بهتر دیده شود.
رسیدن به این مرحله با توانایی مشارکت که در ایران پایین است و در نهاد اجتماعی همچون فدراسیون بسکتبال هم پایین تر، کار دشواری است.
در جریان پنجره‌های انتخابی جام جهانی شعارهایی حتی تا المپیک 2020 شنیده می‌شود اما انتزاعی و بریده از واقعیت‌های اجتماعی بسکتبال است و قادر به بازتولید سرمایه اجتماعی نیست.
در شرایط کنونی با دستکاری در امکانات و با ارتباط مکانیکی، به سمت پنجره‌های انتخابی کاپ آسیا گام برداشته می‌شود اما برای عبور از دوران گذار و بسکتبال ژله‌ای تا سازمان یافتگی؛ تحرک اجتماعی، جامعه ارگانیکی و همکاری همه با هم لازم است.