جان وودن یک بار گفت:
«مربیگری بیش از حد (Over-coaching) ممکن است مضر باشد. بیشتر مربیان تیم‌های جوانان سعی دارند اطلاعات خود را بیشتر از حد ممکن انتقال دهند. اگر شما Over-coaching هستید بسیاری از کارها را به خوبی انجام نمی‌دهید».
مربیگری بیش از حد در بسکتبال جوانان در همه جا وجود دارد.
مربیانی را در برخی بازی‌های زیر 10 ساله‌ها می‌بینید که در کنار زمین، 40 دقیقه بدون توقف فریاد می‌زنند!
این ایده‌آل نیست؛ زیرا:
▫️بازیکنان قدرت تصمیم‌گیری خودشان را از دست می‌دهند.
▫️باعث به‌هم ریختن ذهن و اشتباه‌های بازیکنان می‌شود.
▫️لذت‌های بازی به واسطه‌ی عصبیت، از بازی خارج می‌شود.
یکی از دلایل مربیگری بیش از حد، «شو»ی مربیان در مقابل والدین بازیکنان است!
اگر بخواهید از والدین بپرسید که مربی بهتری بین …
(الف) مربی‌ای که کنار زمین فریاد می‌زند
(ب) مربی ساکت و آرام
… نود و پنج درصد والدین بلافاصله می‌گویند مربی الف.
با این وجود ما می‌دانیم که ارتباط کمی بین دادزدن کنار زمین با توانایی مربیگری وجود دارد اما بیشتر والدین اینگونه فکر نمی‌کنند.
فیل جکسون برنده‌ی 13 انگشتر قهرمانی NBA می‌گوید:
«تصور غلطی در مورد مربیگری وجود دارد که اگر سر داوران فریاد نزنیم یا کنار زمین ساکت باشیم پس مربیگری نمی‌کنیم»!
منظور من؟
نشستن و سکوت مهم است … اما آسان نیست.
شما به طور دائم احساس می‌کنید باید بایستید، و دستورالعمل‌ها را داد بزنید.
اگر یک مربی ساکتی باشید که بیشتر تدریس‌های خود را در زمان تایم‌اوت‌ها یا در حال ورود بازیکنان به زمین بگویید، مشکلی نیست.
این شما را به یک مربی بد تبدیل نمی‌کند.