بیژن قهرمانلو می‌گوید دو بار تا پای سفر رفتیم اما به سفر نرفتیم.پس از بازی‌های آسیایی ۱۹۵۱، بسکتبال با شیب ملایمی به رشد و گسترش خود ادامه داد. در آغاز دهه‌ی ۳۰، بازی‌های تیم ملی در ترکیه قابل توجه بود اما ایران انتظار بازی‌های آسیایی ۱۹۵۴ فیلیپین را به عنوان دومین رویداد مهم بسکتبال پس از بازی‌های دهلی‌نو می‌کشید.کاروان ورزش ایران در تب و تاب رخدادهای سیاسی بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، از حضور در بازی‌های ۱۹۵۴ انصراف داد.
۴ سال بعد، تیم ملی بسکتبال برای بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو آماده می‌شد و تمرینات تیم تا واپسین روزهای قبل از سفر ادامه یافت. بیژن قهرمانلو از اعضای تیم ۵۸ توکیو می‌گوید: «تمرینات منطمی داشتیم و قرار بود بسکتبال و والیبال با هم در توکیو حضور یابند اما یکدفعه به ما گفتند بسکتبال نمی‌رود و والیبال رفت!».دلیل اعزام نکردن بسکتبال مشکل مالی بود. در همان موقع محمود عدل از بازیکنان بسکتبال و والیبال، تیم ملی والیبال را همراهی کرد.
بسکتبال ایران تا پیش از بازی‌های توکیو، مسابقات مهمی مثل ارتش‌های جهان، بازی‌های دوستانه با شوروی در خاک دو کشور، بازی‌های ۱۹۵۷ دانشجویان جهان و بازی‌های دوستانه با تیم‌های آمریکایی را تجربه کرده بود. همچنین حضور بازیکن مطرح بوستون باب کوزی در تهران به همراه سرمربی سرشناس این تیم، رد آئوربک از اتفاقات مهم آن سال‌ها بود.
نفراتی که قرار بود در قالب تیم ملی بسکتبال در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو حضور یابند:
کمال مشحون، افوضی، تاج‌بخش، آقاکوچک، یزدان، عدل، برازنده، بیژن قهرمانلو، ماهتابانی، صلبی، آوند، وفایی به اتفاق وثوق و غلام واعظی که در اردو بودند.
این قصه در سال ۱۳۴۱ و بازی‌های آسیایی ۱۹۶۲ جاکارتا تکرار شد و باز هم ایران در بازی‌ها شرکت نکرد. امینی نخست وزیر وقت گقت «لزومی ندارد ۷۰۰ هزار تومان بردارید و با خود به جاکارتا ببرید! این پول را برای سلامتی جوانان وطن در ایران خرج کنید»…
به این ترتیب غیبت ورزش ایران در بازی‌های آسیایی دو دوره و غیبت بسکتبال ایران در این بازی‌ها به ۳ دوره رسید. سال‌های طولانی بدون بازی‌های آسیایی برای بازیکنانی که تشنه‌ی آموختن و نمایش توانمندی‌های خود در ابعاد بین‌المللی بودند گران تمام شد و همزمان رقبا توانستند بر ظرفیت‌های فنی و زیرساخت‌های بسکتبال خود اضافه کنند…