سال ۲۰۱۰، بسکتبال ایران با تجربه‌تر از ۲۰۰۶ و پس از دو عنوان قهرمانی در جام ملت‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ آسیا، حضور در المپیک چین و شرکت در جام جهانی ترکیه، وارد بازی‌های آسیایی گوانگجو شد.
این مؤفقیت‌ها با مدال برنز ملی‌پوشان در دوحه ۲۰۰۶، قاعدتاً باید بخت مدال‌آوری تیم ملی را بیشتر می‌کرد اما چند اتفاق مانع از جایگاه بالاتر ایران به نسبت دوره‌ی قبل شد و تیم ملی یک بار دیگر از رسیدن به مدال طلای بازی‌های آسیایی بازماند. ایران برای دومین بار پیاپی و برای سومین دفعه در تاریخ بازی‌های آسیایی، به مدال برنز بسنده کرد.
سال ۲۰۱۰ و پس از جام جهانی که تابستان ۱۳۸۹ در استانبول برگزار شد، حامد حدادی و ارسلان کاظمی به آمریکا برگشتند. باشگاه ممفیس که حامد را در اختیار داشت با حضور این بازیکن در گوانگجو مخالفت کرد و ارسلان کاظمی در دانشگاه رایس، محدویت سربازی و ورود به کشور داشت.
از طرفی مصدومیت صمد نیکخواه بهرامی که پزشکان قبل از جام جهانی در همان سال، دوری ۶ ماهه کاپیتان تیم ملی را تخمین زده بودند، ادامه یافت و صمد بعد از جام جهانی، بازی‌های آسیایی را هم از دست داد. هر چند صمد با وجود غیبت در بسکتبال اما کاروان ورزش ایران را همراهی کرد چون پرچمدار ورزش ایران شد.
در ادوار بازی‌های آسیایی تاکنون دو نفر از ورزش‌های گروهی به عنوان پرچمدار کاروان ورزش ایران برگزیده شدند. علی دایی ۲۰۰۲ و صمد نیکخواه بهرامی ۲۰۱۰. در باقی سال‌ها تا قبل از دایی و صمد، ورزشکاران کشتی و وزنه برداری پرچمدار می‌شدند.
در سال ۲۰۱۰ واسلین ماتیچ سرمربی تیم ملی بسکتبال که بعد از المپیک هدایت تیم را برعهده گرفته بود، در ردیف مربیان خارجی قرار گرفت که با تیم ایران، بازی‌های آسیایی را در کارنامه‌ی خود دیدند. یک سال پیش از این بازی‌ها ماتیچ با تیم ملی عنوان قهرمانی آسیا را تکرار کرده بود. مرتبه‌ی نخست هموطنش، رایکو ترومن در ۲۰۰۷ به این مهم دست یافته بود.
بازیکنان تیم ملی – گوانگجو ۲۰۱۰:
مهدی کامرانی، صمد نیکخواه بهرامی (بازی نکرد)، حامد آفاق، جواد داوری، آرن داودی، امیر امینی، اوشین ساهاکیان، حامد سهراب‌نژاد، سعید داورپناه، اصغر کاردوست، علی دورقی، محمد حسن‌زاده و علی جمشیدی.