چند لحظه مکث کرد و به فکر فرو رفت. معمولاً حرفی نمی‌زند که تغییر عقیده بدهد. «هر انسانی برای پیشرفت و مؤفقیت فقط باید به درون خودش نگاه کند».
جمله‌ای که گفت برای همه‌ی ما آشناست اما شاید خیلی‌ها با خودشان کلنجار بروند «الان وقتش نیست»، نمی‌دانم از این حرف‌هابی که کارها را برای‌شان غیر ممکن بسازد اما من ۱۰ سال است که بافائزه شهریاری آشنا شدم ندیدم برای پیشرفت و مؤفقیت، این پا و آن پا کند.
«باید شعله‌ی درونت فروزان شود. به تعبیری دیگر قهرمان درونم خیلی حرف گوش کن است. همیشه سعی می‌کنم اول آن را پرورش بدهم بعد بسکتبالم را. چون قهرمان درونم در تمام مراحل زندگی‌ام همراه من است».
ملی‌پوش بسکتبال و از برترین‌های کاپ آسیا دسته دو. ۲۰۲۳ تایلند. در تیم‌های خرد و کلان بازی کرد تا «بازیکن بزرگ» شد. سال‌هاست مسیر «تحول در بسکتبال» را پیمود.
خب، فائزه شهریاری قبل از بسکتبال زنان آسیا چه تصوری از بازی‌ها داشت و بعد از آن چطور شد؟
می‌دانستم بازی‌های سختی داریم و این هم می‌دانستم که تیم ما نتیجه‌ی خوبی می‌گیرد.
دقیقاً همان چیزی که تصور می‌کردم.
آن «قهرمان درون» که گفتی، چگونه به کمک‌ات می‌آید؟
در تعبیر ساده‌اش ضد یأس و سرخوردگی. همیشه دنیایی را که برای خودت داری مال خودت است و کاری غیر ممکن نیست. شدنی است.
بسکتبال زنان ایران طی دهه‌ها پر از تنش و بی‌ثبات بود. آیا نسل شما را باید تسکینی بر دردهای گذشته بدانیم؟
اوضاع از اینکه هست بهتر می‌شود. ۴۰ سال نبودیم. اما بغضی که ترکید از حنجره‌ی زنانی بیرون آمد که کمترین حق خود یعنی «دیده شدن» را فریاد زدند. ما وارثان تاریخ مورد احترام تمام زنان قهرمان میهن‌مانیم.
جند سالی‌ست که بسکتبالیت‌های ایرانی برای بازی در میادین بین‌المللی مجوز رسمی گرفتند. امکانات داخلی به نسبت سال‌های قبل از ان چه تغییری کرده است؟
امکانات که خیلی بهتر شده
البته جای بهتر شدن هم دارد.
باید پی در پی در میدان بین‌المللی بازی کنیم. در داخل هم نقش باشگاهها تعیین کننده است. تا الان هم با وضع اقتصادی که داریم، باشگاهها خوب کار کردند.
فکر می‌کنید به خاطر محدودیت‌های گذشته‌ی بسکتبال زنان، مسئولیت بیشتری بر عهده شماست؟ چگونه خواهید توانست از عهده‌اش برآیید؟
دقیقاً مسئولیت ما سنگین‌تر شده است. ما باید بیش از حد توان‌مان فکر کنیم تمرین کنیم و در نهایت مطمئن اجرایش کنیم. الان همه‌ی بازیکنان تیم‌ها باانگیزه‌اند. از پایه تا بزرگسال. آن هم به خاطر دیده شدن در مقایسه با گذشته است. امیدوارم امکانات منطبق با استعدادها وجود داشته باشد.
شما از نسل گذشته چه آموختید؟ ارمغان‌تان برای نسل‌های آینده چیست؟
آنها هرگز تسلیم نشدند و تلاش کردند تا در همان موقعیتی که داشتند نام ایران را در بسکتبال فریاد بزنند. مؤفق شدند.