کامران خطیبی در ستون این هفته زبان سرخ کیهان ورزشی به مربیان دلسوز بسکتبال بانوان اشاره کرده است.
او از مشاهدات هفته گذشته خودش می‌نویسد که فریناز طائرپور سرمربی بهمن را دیده که چگونه با اتومبیل شخصی خود اعضای تیم را به محل تمرین می‌آورد…
هفته گذشته که به صورت کاملا اتفاقی به استادیوم آزادی رفته بودیم، بسیاری از دختران بسکتبالیست را دیدیم که «آلاخون والاخون» به ورزشگاه آمده بودند، تا بتوانند برای دقایقی تمرین کنند.می گفتند به دلیل اینکه بسیاری از سالن‌های ورزشی، تغییر کاربری داده و به مراکز واکسیناسیون تبدیل شده، محلی برای تمرین ندارند و مجبور هستند دنبال سالن تمرین بگردند و…
اما نکته‌ای که نظرمان را جلب کرد، حضور فریناز طائرپور، مربی باسابقه بسکتبال کشورمان بود که تعدادی از اعضای تیمش که مدعی قهرمانی در رقابت‌های سوپرلیگ هستند را با اتومبیل شخصی به تالار آزادی آورده بود. با خودمان فکر کردیم که درست است شرایط سوپر لیگ بسکتبال بانوان خوب نیست و بسیاری از بازی‌ها بی‌کیفیت است و نتایج یک‌طرفه‌ای رقم می‌خورد، اما این حضور عاشقانه مربیان و بازیکنان بدون هیچگونه چشمداشتی، واقعا جای تحسین دارد.
مربیان سازنده و محترم بسیاری چون پوران عباسی (سپهرداد)، فرانک طیاری (گاز)،زهرا اسلام زاده (ای زی بسکتبال ) و… هستند که بازیکنان بسیاری را تحویل جامعه بسکتبال ایران داده‌اند و بر گردن بسکتبال بانوان حق دارند، اما کماکان بی‌ادعا به دنبال سازندگی هستند و برای بسکتبال کیسه‌ای ندوخته‌اند.اما در عوض،سوپرلیگ آقایان، مربیانی بدون کارنامه دارد که اگر گوشه اسکناس شان ساییده شود، فریاد وا عدالتا سر می‌دهند، زمین و زمان را به هم می‌دوزند و با رسانه‌ها مصاحبه می‌کنند تا هرطور شده، به زعم خودشان حقشان را بگیرند.
عینک دودی می‌زنند، خودروی میلیاردی سوار می‌شوند، با شاهان هم فالوده نمی‌خورند و فقط به دنبال کاسبی هستند. جواب سلام شاگردانشان را با اکراه می‌دهند چه برسد به اینکه بخواهند بازیکنان را با ماشین شخصی به این طرف و آن طرف ببرند.