تقاضا از جواد داوری برای استعفاء مدت‌هاست که مطرح است. حتی تقاضا از مجمع عمومی تا در نشستی فوق‌العاده، ناتوانی در اداره‌ی امور توسط رئیس فدراسیون بسکتبال را یکسره کند.
شکستی روی ناکامی‌های مطلق بسکتبال در دوران جواد داوری. باز هم جوانان. گروه سنی که داوری در شعارهای خود به گونه‌ای وانمود می‌کند که روی نتایج این رده‌ها حساس است بنابراین به زعم خود به فعالیت‌های نوجوانان و جوانان توجه دارد. اما این موارد پس از گذشت دو سال و نیم در حد حرف و شعار باقی مانده است. دلیل؛ غیرتخصصی کردن کلیت فضای بسکتبال و نابخردی و ناتوانی در اداره کردن امور.
بسکتبال در دوره جواد داوری، یک دوره‌ی ناکامی متوازن را سپری می‌کند! یعنی هیچ رده‌ای به «باخت»، «تلخکامی و ناکامی»، «نه» نمی‌گویند!
از نوجوانان دختر که دو دوره در دسته دو آسیا درجا زد و پسرفت داشت تا جوانان پسر که دو دوره پیاپی در دوران جواد داوری با عرصه‌ی جهانی و حضور در جام جهانی خداحافظی کرده است! سکوهای آسیایی، پیشکش.
تیم ملی بسکتبال از وضعیت سی و یکمی بین ۳۲ تیم جام جهانی و حذف از کاپ آسیا و بازی‌های آسیایی، رسید به بی‌برنامگی مطلق. ۶ ماه نخست سال هیچ تورنمنتی یا بازی دوستانه‌ای نداشتیم! شکل جدیدی از فعالیت جواد داوری در قالب شعار کلیشه‌اش، «نسل‌سازی»!
یعنی این نسل سراب رئیس فدراسیون بسکتبال، کی و کجا ساخته می‌شود؟ با پنجمی جوانان آسیا در ۲۰۲۲؟ یا بعد از سنگین‌ترین باخت به کره جنوبی از ابتدای قرن تا رقابت‌های ۲۰۲۴؟ با بیکارترین تیم ملی تاریخ ۲۵ سال گذشته بسکتبال ایران یا لیگ برتری که نصف تیم‌های دوره قبلش انصراف داده‌اند؟
این شکل متوازن سقوط بسکتبال نوبری‌ست در میان سراب نسل‌سازی جواد داوری!
موضوع مهمتر از نتایج ناکامی، جایگاه‌های افراد در بسکتبال است که جواد داوری آنجاها را هم به‌هم ریخت. سنگ روی سنگ بند نیست. ضعف و سوءمدیریت، رانت و دورهمی و پارتی و رویکرد چاپلوسانه و ترویج تملق و حق‌خوری و اجحاف و ریاکاری و دروغ، پایه و بنیان‌های اخلاقی جامعه بسکتبال را از هم گسست.
حالا حالاها این زوال‌یافتگی را چاره‌ای نیست….