پیام‌های زیادی از مربیان بسکتبال دریافت کردیم که نگران اطلاعیه فدراسیون بسکتبال و «کمیته آموزش نامرتبط آن با بسکتبال» شدند.
سایت خانه بسکتبال ایران – اطلاعیه به شیوۀ گول‌زنک و سرکیسه کردن احتمالی مربیان در آینده، شروع شده است:
«به روزرسانی و یکسان‌سازی سطح دانش مربیان».
دسته‌ای که با پول مدرک می‌خرند، یا در کار مربیگری «دَم فلانی» را می‌بینند و به هر شکلی و در هر دوره‌ای از فدراسیون‌ها بر «خر مراد» سوارند مشکلی با این طرح و مشابه آن ندارند. اما برای عده‌ای که با زحمت مربیگری کرده و کارت مربیگری گرفتند طرح‌های بی بنیادی مثل طرح کنونی «کمیته آموزش غیرمرتبط با بسکتبال» نگران کننده است.
هیچکس نه بد ارتقاء را می‌خواهد و نه بد ترفیع درجه را می‌گوید اما در «نظم موجود» که به بهانۀ یکسان سازی دانش مربیان تهیه و تنظیم شده، بسیاری از برنامه‌ها آشکار نیست و فقط با گفتن «به روزرسانی» که در تاروپود عادت‌های رفتاری ما در آموزش تنیده شده است، نباید دست روی دست گذاشت و به این طرح واکنش نشان نداد؟
چه کسانی در فدراسیون بسکتبال و «کمیته آموزش غیرمرتبط با بسکتبال» آن به «علوم مرتبط با مربیگری بسکتبال دنیا» دست یافته‌اند؟ «لزوم استفاده از برنامه‌ای جامع» را چه کسی تشخیص داده است؟ چه کسی «ضرورت» اجرای این برنامه را تعیین و تبیین کرده است؟ تقسیم کارت‌های مربیگری در بازه سه ساله را چه کسی می‌خواهد ساقط کند؟ با کدام حکم رسیدگی یا مرجع صالحه؟ مثل این می‌ماند که راهنمایی رانندگی همۀ گواهینامه‌ها را باطل کند و دوباره امتحان بگیرد!
چرا به جای مکانیزم تنبیهی و بازدارنده و باطل کردن کارت مربیگری، نباید از روش پاداش و تشویق استفاده کرد و مربیان را بر اساس شایستگی و بازدهی عملکرد آنان، تشویق کرد و ارتقاء داد؟
به روباه گفتند شاهدت کیه گفت دُمم.
ته اطلاعیه هم ماده آیین‌نامه سنجاق کردند تا بگویند مقابله با این طرح ایستادن جلوی قانون است.
در خصوص دستورالعمل اجرایی که در سایت فدراسیون است، حرف زیاد داریم.
فدراسیون بسکتبال بعد از درآمدزایی در «سندروم آموزش»، احتمالاً فهمیده به کل ایران کارت مربیگری و فیباکُچ داده، بنابراین مسیری تازه را انتخاب کرده است. با ترکیب چند علامت به اسم «به روزرسانی»، «یکپارچه‌سازی»، «ارتقاء دانش» و … که همراه یکدیگر مخلوط شده‌اند تا کسی متوجه نشود و علائم بیماری ارتقاء و آموزش در طرحی بی اساس و بدون بنیاد را تشخیص ندهد. آن هم در روزگارانی که مربیان در سالن‌های گاه تعطیل و گاه خالی، با سیلی صورت‌شان را سرخ نگه داشته‌اند.