پرتاب سه امتیازی بسکتبال رو از بین نبرده، با این قضیه کنار بیاین
سایت خانه بسکتبال ایران؛ ترجمه جعفر سایه‌آفتابی مربی بسکتبال کاشان را در مورد برخی تغییرات عمده در دفاع و حمله با تکامل شوت سه امتیازی در بسکتبال را از دست ندهید.
نه، چشاتون اشتباه نمیبینه، برای بسکتبال؛ عصر، عصر پرتاپ‌هایِ دقیقِ از راهِ دور است. این فرایند خیلی بهتر از دانک‌های بازیکنانی خوش پرش و بدون هیچ مهارتی است که امروزه همه‌گیر شده است. حالا دیگه سه امتیازی دانک محسوب میشه!
برای همه اونایی که با دیدن مسابقه‌های بیل راسل، که در یک بازی 30 امتیاز کسب می‌کرد و 40 تا ریباند در بازی هفتم داشت بزرگ شدند، یا برای اونایی که میشل تامسون رو موقع ثبت یه پرش عمودی در یک ارتفاع جدید تماشا می‌کردند و یا مایکل جردن رو میدیدن که تووی مسابقات اسلم دانک درست در حالی که زبونش رو بیرون داده بود داشت از روی خط پرتاب آزاد شناور رد میشد، یا حتی بچه‌هایی که با پرتاب‌های دکتر جی توی برنامه NBA STREET بزرگ شدن باید گفت، نو که میاد به بازار کهنه میشه دل آزار!
امسال، لس‌آنجلس کلیپرز درصد بالاتری از سه امتیازی (41.1 درصد) رو نسبت به هرتیم دیگه‌ای در تاریخ NBA کسب کرد؛ از 2017 تا 2020، تیم راکتز بیشترین تعداد شوت‌های سه امتیازی در طول یه فصل رو پرتاب کرده؛ هفت بالاترین نمره برای بیشترین تریپل در طول یه فصل که در اختیار بازیکنان کنونی لیگ مثل ( استفن کری و جیمز هاردن) است؛ از وقتی دیمین لیلارد بطور پیوسته به پرتاب‌های از راه دور رو آروده، تونسته 13 تا از 23 پرتابش (یعنی 56.5 درصد) از فاصله 35 تا 39 فوتی رو در طول دو فصل گذشته رو به امتیاز تبدیل کنه. [مجموعه‌ی] لیگ از همیشه مهارت بیشتری داره ولی با این حال یه سری آدم با مسیری که لیگ در پیش گرفته مشکل پیدا کردن.
ماجرای اینکه دفاع در بسکتبال از بین رفته سفسطه آمیزه: در حقیقت، دفاع سرزنده و حالش خوبه و فقط بواسطه حملات بسیار خوب و با برنامه و بخصوص پرتاب‌های «سه امتیازی و آزاد» با تمرکز بالا دفاع را تحت شعاع قرار داده .
هرسال، مسابقات پلی آف نشون میدن دفاع باعث قهرمانی میشه، حالا چه صحبتِ دفاع رده بالای لیکرز باشه که میامی هیت رو توی هر بازی هشت امتیاز از میانگین فصلشون عقب نگه داشت یا میخواد کلیولند کاوالیرز باشه که تیم واریرز رو با 89 امتیاز توی بازی آخر سرجاش نشوند.
منطبق شدن NBA با پرتاب سه امتیازی
مربیان به خودشون اومدن و دیدن به ثمر نشستن 33 درصد از پرتاب‌های سه امتیازی دقیقا با به امتیاز تبدیل کردن 50 درصد دو امتیازی‌ها ارزش مساوی داره، به این معنی که پایین آوردن میانگین لیگ به 37 درصد از پرتاب‌های پیرامونی یعنی امتیاز بیشتری به نسبت استاندارد 53 درصدی هر بازی از لیگ در پرتاب‌های داخل محوطه.
بسکتبال تنها ورزشی نیست که در طول سالهای گذشته تکامل پیدا کرده: تیم‌های لیگ میجر بیسبال تووی فصل 1979 با میانگین 0.256 ضربه میزدن، درست 30 سال قبل از آخرین فصل کاملی که برگزار شده.
سال 2019، میانگین تیم‌ها روی عدد 0.252 جمع بندی میشد؛ چنین رقمی به این معنی نیست که بازیکنان نمیتونن با همون سطح قبلی به توپ ضربه بزنن یا بیسبال در سالهای اخیر جوانه‌های استعدادی کمتری رو درست کرده، چراکه مقایسه دوره‌های مساوی نشون میده که بازیکنان مدرن در مجموع 1.39 ضربه هوم ران در هر بازی رو در مقایسه با میانگین 0.82 فصل 1979 ثبت کردن.
از دست دادن چندتا ضربه بیس رانر [Base Runner] به ازای تقریبا دوبرابر مجموع ضربه هوم ران [Home Run] به این معنی نیست که بیسبال رو به زواله.
بررسی مسابقات هرساله فوتبال آمریکایی نشون میده که تیم‌ها از خیر 40 تا راشینگ تاچ‌داون [Rushing Touchdown] در طول سالهای 1979 تا 2019 گذشتن تا بجاش 259 تا پسینگ تاچ‌داون [Passing Touchdown] اضافه‌تر رو به دست بیارن.
این موضوع به این معنا نیست که باید فاتحه لیگ ملی فوتبال رو خوند، این یعنی حمله راه بهتری برای هجوم به سمت دفاع پیدا کرده.
هیچ چیزی لذت بخش تر از دیدن یه دانک قدرتی و دقیق که بازیکن دانکر بلند بشه و از رو سر یه بازیکن کارکشته یا حتی یه ستاره، توپ رو بکوبه توی حلقه نیست.
جیسن تیتوم با دانک وحشتناک خودش روی سر لبران جیمز تووی بازی هفتم فینال کنفرانس شرق سال 2018 تقریبا اینترنت رو منفجر کرد اما اینکارش نتونست جلوی نتیجه آخر بازی یعنی حذف بوستون سلتیک توسط کلیولند کاوالیرز رو بگیره.
یکی از دانک‌های مورد علاقه من اسلم رعدآسای دوین وید جلوی یکی دیگه از بازیکنان کلیولند یعنی اندرسون ورجائو هست. وید، تونست به اختلاف هفت اینچی قد اون غلبه پیدا کنه تا یکی از بهترین اسلم‌های کل دوران بازیش رو به ثمر برسونه اما نتونست کلیولند رو شکست بده، کلیولندی که در بازی هفتم اونا رو برد.
پرتاب‌های سه امتیازی چطور تکامل پیدا کردند؟
تووی بازی‌های حساس و نزدیک این دانک زدن نیست که توجه ما رو به خودش جلب میکنه؛ پرتاب‌های سه امتیازی پشت سر‌همه که باعث میشه بازی رو با پتانسیل مالکیت سه امتیازی پیروز بشی.
هر 10 قهرمان فینال‌های NBA سالهای گذشته پرتاب‌های پیرامونی‌شان بهتر از رقیبانشون بوده و چنین چیزی همینجوری اتفاق نمیوفته.
پس، به همه اونهایی که دارن داد میزنن بازیکنای امروز نمیتونستن تووی دهه 90 دووم بیارن خیلی محترمانه میگم من نظرم فرق داره. جز در حالتی که بازیکنها بخوان ادای کوین مک‌هیل رو در بیارن و اینور و اونور بدوئن و لباسشون رو به بقیه سُر بدن، بازیکنان مدرن همه اون بازیکنان قدیمی رو از ساختمون بیرون میندازن.
تصور کنین یه مسابقه‌ای بین بازیکنان دهه 80 و 90 مقابل بهترین‌های NBA این دوره:
مجیک جانسون، مایکل جوردن، لری برد، کارل مالون و حکیم اولاجوان مقابل استفن کری، کوبی برایانت، کوین دورانت، لبرون جیمز و جوئل امبید.
حالا اگر تعصب نوستالژی و بحث «من با این فکر بزرگ شدم که اونا بهترینن» رو بذاریم کنار، سخته که خیلی راحت بگیم قدیمیای این بازی به اندازه این استعدادهای امروز مهارت دارن. نه تنها الان ستاره‌هایی هستن که میتونن خودشون رو به بهترین ویژگی‌های دوره‌های گذشته برسونن، چه اون آدم لبران و مجیک توی پاس دادن، کوبی و جوردن توی میدرنج باشه، یا فیزیک حکیم و امبید رو داشته باشه، بلکه هر بازیکنی از تیم دهه 2020 میتونه تور رو از فاصله به آتیش بکشه.
من حاضرم شرط ببندم که فِید اِوی ها [Fadeaways] [حرکت کوبی] و دریم شِیک ها [Dream Shakes] [حرکت مایکل جردن] عمرا بتونن با استفن و کی دی، وقتی دستشون گرم شده باشه، موقع حرکت تووی عمق رقابت کنن.
اگرچه دیگه هیچ وقت اعضای تیم رؤیایی رو در کنار هم نخواهیم دید، وقتش رسیده که هوادارای بسکتبال این رو بپذیرن که روش‌های قدیمی به دلایل واضحی کنار گذاشته شدن.
بازیکنای بسکتبال این نسل بطور میانگین از هر نسل قبل از خودشون بهتر هستن و دارن محدودیت‌ها رو هرچه بیشتر به چالش میکشن. گذشته گذشت و آینده همین جاست.
یا سوار این قطار بشین یا جا بمونین.
آیا این مطلب برایتان مفید بود؟
