با اندوه فراوان الهام نجفی بازیکن پیشین و مربی بسکتبال را در سانحه تصادف از دست دادیم.
با نهایت تأسف و تأثر، خبر درگذشت همکار عزیز و دوست گرانقدرمان، الهام نجفی، را به اطلاع می‌رسانیم. الهام نجفی، با اخلاق نیکو و تعهد بی‌نظیرش، همواره در خانه بسکتبال ایران به عنوان یک الگو و دوست خوب شناخته می‌شد. یاد و خاطره او همواره در قلب‌های ما زنده خواهد ماند. روحش شاد و یادش گرامی. 
انگار این اواخر خسته بود. در گفت و گوهای تلفنی که با هم داشتیم از مسیر هشتگرد – تهران و بالعکس می‌گفت. گاهی استوری می‌گذاشت. می‌گفتم برای من که گاهی از رشت به تهران می‌آیم ترافیک مسیر کرج تا تهران عذاب‌آور است تو چطوری هر روز این راه را می‌روی و برمی‌گردی؟
خسته بود اما به عشق بچه‌ها رفت و آمد می‌کرد. برای دختران تیمش تنها یک مربی بسکتبال نبود. دوست بود. پسر خردسالش را که در تار و پود زندگی‌اش دوخته شده بود با رؤیای بسکتبالیست شدن، روی صندلی عقب ماشین می‌نشاند. «مامان… نشستی»!…
من با «الهام نجفی» از طریق احسان امیری آشنا شده بودم. کتاب‌های تاریخ بسکتبال را گرفته بود تا به بچه‌های تیمش بدهد و به تیم‌ها در یک دوره مسابقات در هشتگرد اهدا کند.
چند روز پیش آخرین مکالمه‌ی تلفنی‌مان در مورد شکایت دو مربی خانم بود. از من خواست بین آن دو نفر که یکی دوست الهام بود وساطت کنم آشتی کنند تا کار به دادگاه نکشد.
همکاری‌اش با سایت خانه بسکتبال ایران در برنامه‌ی تصویری و شنیداری، خالصانه بود. یادم می‌آید چقدر سرِ تلفظ اسم «مایک شیشفسکی» با الهام خندیدیم. هی اشتباه می‌گفت و تکرار ….
الهام نجفی از تهران به ویلایی که در اطراف طالقان بود، نقل مکان کرده بود. به بچه‌های همان منطقه، هشتگرد و مِهستان بسکتبال یاد داد. اما مهم‌تر از آن به بچه‌هایش یاد می‌داد که چگونه «پیروز بمانند».
تکیه کلامش «دختران پیروز» بود. توی آخرین پست‌هایش همین چهار روز پیش نوشته بود:
«حضور دو تن از دختران پیروز در اردوی استعدادپروری…».
دنبال این نبود فقط بسکتبال کار کند بلکه به دختران پیروز زندگی یاد می‌داد. با اینکه خودش از ناملایمات گاهی احساس خستگی و تنهایی می‌کرد اما فلسفه‌اش پویایی، شاد بودن، ادامه دادن و پیروز ماندن بود.
مدرسه بسکتبال پیروز را به همین خاطر تأسیس کرد. الهام نجفی و پیروز، دو قلب متصل به هم بودند. قلبی که اینک از حرکت ایستاد اما دختران پیروز با پیمودن این مسیر که بدون مربی و طنین صدای دوست‌شان آسان نخواهد بود، باید قلب تپنده‌ی پیروز باشند و خاطرات الهام نجفی را با یکدیگر همراهی کنند.
اینگونه رفتن‌ها دردناک است اما یادی و جمله‌ای که الهام نجفی از خودش به یادگار گذاشت و رفت روحم را آرام می‌کند:
«با هم پیروز بمانیم»
برای این حجم در سوگ یک عزیز این یک جمله کافی نیست
تسکینی شاید…
