دو مربی خارجی برای بسکتبال. کمتر از ۱۰ روز، ابتدا سرمربی یونانی تیم ملی بسکتبال معرفی شد و سپس مربی‌ای از مونته‌نگرو که فدراسیون بسکتبال اعلام کرد، «طرح بزرگ استعدادپروری» این فدراسیون را راهبری خواهد کرد.
هیچ‌یک از این دو مربی، سوابق چشمگیری که به واسطه‌ی آنها بشود معرفی‌شان کرد، ندارند فقط در حد بزرگ‌نمایی فدراسیون جواد داوری که روی برخی سوابق آنها مثل دستیاری تیم‌های مختلف، یا فعالیت در کشورهای درجه چهار بسکتبال اروپا مانند رومانی تبلیغ شده است.
پیش از هر نکته‌ای، من طرفدار جذب مربی خارجی در بسکتبالم و برای من تبلیغات فدراسیون ملاک نیست بلکه شرایط مربیان را در کوران کارشان ارزیابی می‌کنم. آنچه را که قرار است به بسکتبال ما اضافه کنند، معیار ارزیابی مربیگری‌ست که آن هم زمان‌بر است.
بنابراین بحث مربیان خارجی با چه کیفیتی، یا چه سوابقی جذب بسکتبال ایران می‌شوند فعلاً به کنار. بیاییم در خصوص استخدام مربیان با این شرایط ناپایدار و متزلزلی که در تیم ملی پدید آمده است قدری بیشتر بحث کنیم و بپرسیم، چرا مربیان از نقاط مختلف دنیا می‌آیند و می‌روند؟
گستره‌ی تغییرات و جابه‌جایی نیمکت مربیگری رده‌های ملی ایران، از شمار انگشتان دو دست بیشتر شد آن هم در بازه‌ی زمانی دو سال و نیم از آغاز ریاست جواد داوری در فدراسیون!
داوری که تحقق رؤیای «نسل‌سازی» را با افرادی در بیرون از مرزها جست و جو می‌کند، ابتدا سعید ارمغانی را با شعار «جوانگرایی» از مجارستان به ایران آورد. در کنار ارمغانی، زلاتکو یووانویچ، یک مربی صرب قرار گرفت. فقط دو بازی و رفت!
بعد از مدتی مهمت بچیروویچ آمد که گفتند مرد اسلوونیایی مدیر فنی تیم ملی است اما او هم دو سه سفر تیم ملی را همراهی کرد و رفت!
شعار جوانگرایی با ارمغانی به دلیل اختلافات در تیم ملی، توسط یک بازیکن و فشار اطرافیانش به جواد داوری، ظرف یک سال رنگ باخت. مربی ایرانی مقیم مجارستان رفت و هاکان دمیر در مسیر جام جهانی بادآورده و بازی‌های آسیایی، هدایت تیم ملی را برعهده گرفت.
سرمربی ترکیه‌ای، کمک‌های ترک خودش را به فدراسیون تحمیل کرد و پس از یک سال، با عملکردی پرانتقاد و در ادامه‌ی نتایج ضعیف و پرتکرار فدراسیون جواد داوری، این مربی هم به کشورش بازگشت.
مجارستان، ترکیه و اکنون سرمربی تیم ملی بسکتبال از یونان. به استثنای نفراتی از صربستان یا اسلوونی که مشخص نشد چرا آمدند، چرا رفتند؟ هم‌اینک در 3×3، مربی برزیلی، تیم جوانان ایران مربی صربستانی، تیم‌های ملی زنان و مردان ایران مربیان یونانی و برای استعدادپروری مربی مونته‌نگرویی داریم.
با توجه به تجربیات دو سال و نیم گذشته و نیمکت متزلزل تیم ملی هر روزی که از فعالیت این افراد می‌گذرد باید منتظر ترک ایران توسط آنها نیز بود چون فدراسیون داوری در این زمینه و سایر بخش‌ها، ثبات قدم نداشت و نیمکت تیم ملی را متزلزل کرد.
تغییرات گسترده روی نیمکت تیم ملی، یک طرف اما همین که موج بی‌اعتمادی به مربیان ایرانی به قدری گسترده است که فدراسیون داوری حتی در استعدادپروری یا رده‌های سنی به آنها اعتماد نمی‌کند، یک سوی دیگر.
استخدام مربی درجه سوم اروپایی در استعدادپروری را باید پایان ادعاهایی دانست که تا پیش از این با شعار «دانش‌افزایی» توسط کاسبان آموزش برای ارتقاء سطح مربیان!، گوش فلک را کر کرده است.