به بهانهی درگذشت نادر کاشانی، ملیپوش بسکتبال در سه دوره بازیهای آسیایی (1966، 1970 و 1974). نزدیک به یک دهه کاپیتان تیم ملی. همراه با افتخارات پرشمار در باشگاه پاس و …
کم هستند آنهایی که از اواخر دههی 30 تا بهمن 57، در مفهوم قهرمان خوانش شوند اما در همین موارد نادر، نام نادر کاشانی در جای جای تاریخ قهرمانی بسکتبال تکرار شده است.
نادر کاشانی یک قهرمان بود. نزدیک به 30 سال از ردههای سنی تا بالاترین سطح بسکتبال، بازی کرد. کاپیتان تیم ملی بود. اندک زمانی مربی شد اما «دیدم مالِ مربیگری نیستم».
قهرمانِ بسکتبال ماند. نه غرور بیجا داشت که فخرِ بابتِ سالهای افتخاراتش را بفروشد و نه، اهل دسیسه و نیرنگ بود تا جایی داشته باشد. او جایگاه رفیع خودش را در بسکتبال داشت. نماد یک بسکتبالیست قدرتمند در منشور قهرمان که هر چه از دوران قهرمانیاش فاصله گرفت، در ذهن نسلهای بعد از خود ماندگار شد.
نادر کاشانی در زمرهی بسکتبالیستهایی قرار داشت که با سبک و فرم بدنی و نحوهی بازیکردنشان در دهههای 50 – 40، علاوه بر تغییرات مثبت در بسکتبال ایرانِ آن زمان، مفهوم جدیدی از«قهرمان» ساخته بودند.
آنان با توجه به نیاز به تغییرات متناسب در کارکردهای سنتی و اوضاع بسکتبال، روی پای خودشان ایستادند و مراحل سخت و سفر رو به کمال را طی کردند. این مسیر نقشِ «قهرمان» را پررنگتر کرد و نادر کاشانی یکی در میانِ مواردِ نادرِ قهرمانان بود. الگویی در زیباتر شدن بسکتبال با شوت جفت دقیق و فنی و یورشهای جسورانه و برقآسا به سمت سبد.
بررسی بسکتبال پس از نادر کاشانی، مجید توفیق، رضا اسماعیلی، جعفر قرهخانی و… همچنین در سالهای 50 امثال مظفر بنیهاشمی و … نشان میدهد آنان علاوه بر تآثیرگذاری روی نسل خود، مکمل کنندهی بسکتبال برای سالهای طولانی بعد از خود نیز بودهاند. درنتیجه بیشترین انطباق با مؤلفهی «قهرمان»، نزدِ چهرههایی همچون نادر کاشانی است.
طی دههی 40، عامل مشترک قهرمان با هویت و معنابخشی به بسکتبال، از طریق بازی یا منافع و امتیازاتی نظیر قرارداد مالی توسط «قهرمانان» هویدا شد. نادر کاشانی جزو اولین و معدود چهرههایی بود که بنای بسکتبال حرفهای را با کسب درآمد برای بازیکنان گذاشته بودند.
بسکتبالیستهایی که همسو با تاریخ این ورزش، سبکهای بازی را تغییر دادند و از طریق بازنمایی نقش و تکرار آن در گذر زمان، شیوههای متفاوت بسکتبال را متناسب با قدرت فکر و خلاقیتشان به تصویر کشیدند.