از تالار مشاهیر و تالار افتخارات سایت خانه بسکتبال ایران دیدن فرمایید.
«مینا محبی» از مدرسۀ «داوری» در محله‌ای که دارای مدارسی با زمین‌های بسکتبال بود، به عرصه بسکتبال معرفی شد.
در سال 1337 مینا محبی در حالی که 15 سال داشت به باشگاه «سرباز» رفت تا در شمشیربازی ثبت نام کند. دلیل علاقۀ او به ورزش علاوه بر تشویق خانواده، دایی‌اش بود که یک ارتشی با دیسیپلین و ورزشکار بود. یک روز که مشغول تمرین در شمشیربازی بود، اولین ملاقاتش با یک مربی بسکتبال زندگی ورزشی مینا محبی را تغییر داد.
« من بسکتبالم را در باشگاه سرباز با ابوالفضل صلبی شروع کردم. موقع شمشیربازی منو دیدند گفتند بیا تمرین بسکت. خیلی شوخ‌طبع بودند. اون‌موقع 17 یا 18 ساله بودم، درست یادم نیست».
« مدارس داوری، رهنما و … معدن استعدادهای بسکتبال بودند که در فاصلۀ کمی با هم قرار داشتند. مدرسۀ رهنما با آقای حسن نیکو از داوران بسکتبال، بازیکنان پسر بسیاری را به بسکتبال معرفی کرد و مدرسۀ ما بسکتبالیست‌های دختر».
رابرت گریکاس مربی آمریکایی در اقامت 7 هفته‌ای خود در ایران، علاوه بر تیم‌های مردان، مأمور تمرین دادن به دختران بسکتبال شد که از میزان توجه در آغاز دهۀ 40 به بسکتبال دختران خبر می‌داد. تمرینات این مربی آمریکایی با اعظم اسکندر، ایرن نیکوقوسیان، نینا زرگرصالح، سیمین مال‌گنج، گیتی روحانی، مینا رکنی، مینا محبی، لیلا امامی و … نخستین نسل از بازیکنان تیم ملی بسکتبال انجام شد.
محبی در اولین مسابقۀ بین‌المللی تاریخ بسکتبال دختران ایران در آذر 1344 عضو تیم ملی شد.
مینا محبی سانتر(سنتر) تیم ملی بود. در استادیوم فرح (حیدرنیا)، آقای جانانپور از بنیانگذاران باشگاه دوچه‌سواران (تاج)، بازی او را دید و محبی را به تاج برد. وقتی به ترکیه رفت که برای تاج بازی می‌کرد.
مینا محبی با پیراهن شمارە‌ی 10 تیم ملی بسکتبال در بازی‌های ترکیه به میدان رفت.
«ما را به اردو برده بودند و کمیتۀ فنی رأی می‌داد کدام بازیکنان انتخاب شوند. بازیکنان از تیم‌های تاج، شریف، آرارات، انجمن و تهرانجوان بودند».
از راست اعظم اسکندر، سیمین شفیقی و مینا محبی
در سال 1346، «جام تاجگذاری» بین تیم‌های دختران بسکتبال تهران برگزار شد. تیم‌های صدری، آرارات، ورزنده، تهرانجوان، فردوسی، عقاب، آرمن و تاج در این بازی‌ها شرکت کرده بودند که مینا محبی در ترکیب تهرانجوان به میدان رفت. سپس عضو تیم پاس شد و با این تیم در زمستان 1349 مقام قهرمانی در باشگاههای تهران را به دست آورد.
تیم‌های تاج، دیهیم، انجمن دوشیزگان و بانوان، واحد، آرارات، آریا، پاس، برق، عقاب، شاه‌عزیز و دخانیات، 11 تیمی بودند که رقابت‌های باشگاههای تهران را برگزار کردند.
مینا محبی دربارۀ کیفیت تیم‌ها می‌گوید:
« پاس، انجمن و آرارات به اتفاق تاج، تیم‌های قدرتمندی بودند که بازی‌های بین آنها بسیار حساس بود».
پاس در یک بازی نزدیک موفق شد تیم انجمن را شکست دهد و جام قهرمانی را بالای سر ببرد. مقام ارزشمندی که با پدیده‌ای به نام مهین کوره چیان و ترکیبی از بازیکنان باتجربه مثل مینا محبی و سیمین شفیقی به دست آمد و بعد از 6 سال به حکومت مقتدرانۀ تیم انجمن دوشیزگان و بانوان پایان داد.
مقام قهرمانى پاس در بهمن ۱۳۴۹ با این نفرات کسب شد: سیمین شفیقی ( کاپیتان )، مینا محبی، مینا رکنی، یاسمن بنی‌مصطفوی، فریده دینداری، مهین کوره چیان، زیبا بنی‌مصطفوی، پروین بکله، منیژه افسری، شهرزاد اندیشه، سهیلا اشراق و هما خدایاری مربی : ناصر صدرى.
محبی در دوره‌های متعدد در مسابقات دانشگاههای ایران به میدان رفت.
بانو محبی در سال 1351 فارغ‌التحصیل و در وزارت علوم استخدام شد و در قسمت پژوهش‌های علمی شروع به کار کرد.
در خرداد 1351 بسکتبال را برای همیشه کنار گذاشت.
مینا محبی بیش از سه دهۀ است که در منطقه کاتالونیا در روستای سابادل بارسلونا اسپانیا زندگی می‌کند.
او امروز بانویی 78 ساله است که از همان سال‌های 40 تاکنون با نقاشی، با اشعار سهراب سپهری و فروغ فرخزاد اُنس گرفته است.
قسمت‌هایی از زندگی مینا محبی برگرفته از کتاب داستان یک قرن نوشته افشین رضاپور