افشین رضاپور
نیمه‌نهایی بسکتبال باشگاههای ایران با رقابت‌های عالی و نزدیک به پایان رسید. عالی از این نظر که غیرقابل پیش بینی بود و همین عامل به نزدیک شدن رقابت‌ها انجامید و منجر به هیجان و اشتیاق تماشاگران شد.
ذوب‌آهن – نظم‌آوران و شهرداری گرگان – شیمیدر، با 3 – صفر و 3 – یک به سود ذوب آهن و شهرداری تمام شد. حالا بخشی از هیجان و اشتیاق را در تاریخ نیمه‌نهایی‌های بسکتبال ایران دیدیم اما بخش دیگر همچنان باقی است:
فینال با ذوب آهن – شهرداری.
نکاتی درباره ذوب آهن
ذوب آهن، بدون یار خارجی اما با کمترین نفرات اصفهانی یک پای فینال بسکتبال باشگاههای ایران شد. متفاوت با دوره های قهرمانی در دهه 70 تنها با علی اکبر شیریان بازیکن تهرانی.
سجاد مشایخی، حامد سهراب‌نژاد، اشکان خلیل‌نژاد، فرید اصلانی، آرمان زنگنه، علیرضا مرتضوی و امیرعلی قلی‌زاده، در کنار ترکیب اصفهانی شناخته شده همچون محمدرضا اکبری، ارسلان کاظمی و ….
ذوب آهن تیم های هرمزگان و کاله را در پلیآف و نظم آوران سیرجان را در سری نیمه نهایی شکست داد. بهترین خبر برای تیم اصفهانی حذف مهرام توسط نظم آوران بود که خیال تیم اصفهانی را برای رسیدن به فینال راحت کرد اگر چه دو بازی سخت را از چنگ تیم سیرجانی درآورد.
مسیر بازی‌ها به برگزیدن استراتژی ذوب آهن کمک کرد هر چند آنها در مقدماتی از سد تیمی مثل شهرداری گرگان نیز عبور کرده بودند همچنین پلیآف و نیمه‌نهایی را بدون شکست پشت سر گذاشتند.
ذوب آهن شبیه 3 تیم دیگر نیمه نهایی نیست و بازیکن خارجی ندارد اما درخشش دوباره اصلانی و اوجگیری زنگنه در این تیم به همراه ارسلان و سجاد (تا قبل از مصدومیت)، تفاوت و پویایی بازی تیم اصفهانی را در تمام مراحل نشان داد. تجربه اکبری و سهراب‌نژاد و شوتزنی اشکان و قلی‌زاده در تعدادی از بازی‌ها در قالب تفکرات فرزاد کوهیان به تیم اصفهانی کمک کرد.
من زیاد روی گزاره «نداشتن بازیکن خارجی» برای «ساختار تیمی» که ذوب آهن دارد، تأکید نمی‌کنم. شما با 2 بازیکن خارجی (دستکم 30 درصد بالاتر از نفر سوم یا چهارم تیم تان) می توانید ساختار مناسبی بسازید اما ذوب آهن 5 ستاره + بیشتر دارد.
(تعریف من از ستاره ممکن است با تعریف خیلی‌ها فرق داشته باشد و در بسیاری از تیم‌ها ستاره نبینم اما در مورد ذوب آهن از بکاربردن ستاره راحتم).
ساختار تیمی ذوب آهن در حدی که برخی بازیکنان در سخت‌ترین بازی‌ها آسیب دیدند حفظ شد.
کوهیان باید خوشحال باشد که «پنج ستاره‌های» بسکتبال ایران را به بیشتر بازیکنان دو ستاره خارجی (و کمتر) ترجیح داد. او با اتکا به ستارگان بسکتبال ایران، هم اینک به جای تیمی «شل و ول»، تیمی سرسخت، با اعتماد به نفس و متمرکز روی فینال دارد.
نکاتی درباره شهرداری
در روزهای عادی یک بار شهرداری برد و یک بار ذوب آهن اما امروز رنگ برد و باخت‌ها در بازی‌های رودررو تغییر کرده است. بنابراین من مراقب هستم تا برنده فینال این دوره را خیلی زود قضاوت نکنم.
شهرداری در شبی 84 – 82 شیمیدر را برد که 4 بازیکنش در کارایی دو رقمی شدند و یک نفر 9 شد. خُب این خیلی خوب است آن هم در بازی‌ای که حریف 3 بازیکن منفی 2 و منفی یک و یک نفر کارایی یک داشت.
شیمیدر با کارایی بایکس (23)، آمینو (38) و واحدی (13)، با دو نفر زیر 5، وقتی شوکه شد که پتی با ارزش بازی (30)، جمشیدی (27)، پذیرفته (15)، اودراس (12) و مظفری (9) بازی را تمام کرد.
شیمیدر کمتر توپ لو داد (11 در مقابل 19 ترنور شهرداری)، اما در بدترین زمان ممکن توپ سرنوشت را به دستان جادویی پتی تقدیم کرد.
من از این بازی‌هایی که بالای 80، با یکی دو امتیاز اختلاف تمام می‌شود را بیشتر به عنوان «بسکتبال» می‌پذیرم اما تلاش‌های پایین‌تر از این امتیازات را هم خراب نمی‌کنم.
یک تبریک بزرگ به بازیکنان شیمیدر چون به اندازه کافی در سری نسبتاً طولانی با جان و دل بازی کردند. بالا و پایین داشتن در شب‌های بازی (بهتر است نباشد) اجتناب‌ناپذیر است اما فکر نمی‌کنم کسانی که از تماشای 4 بازی غیرقابل پیش‌بینی شگفت‌زده شدند، بازیکنی را سرزنش کنند.
بسکتبال؛ بازی دویدن است. با تصمیمات هوشمندانه‌ی مربیان و توسط بازیکنان خونسرد و آرام در لحظات حساس.
بازی نزدیک، با بالا و پایین‌های بین دو تیم بارها نتیجه را جابه جا کرد اما وقتی دوباره نوبت به بالای شیمیدر رسید، وقت تمام شد.
این پایان یک سناریوی تلخ برای شیمیدر و لحظه شیرین برای شهرداری بود اما پاداش بازیکنان دو تیم همان موقع و بدون معطلی نقطه مشترک‌شان شد؛
پایان سری تماشایی با هیجان و اشتیاق و رقابت عالى بین همگى.
عکس فدراسیون بسکتبال
ایشالا قهرمانی ذوب آهن