افشین رضاپور
حسن نوربخش داور بین‌المللی بسکتبال در دهه‌های 50 و 60 و مسیٔول کمیته داوران و مسابقه‌های فدراسیون بسکتبال طی چندین دوره، امروز درگذشت.
روز مرد دیدم چند نفر به چند مرد و نامرد تبریک گفتند.
از صبح امروز و در پی درگذشت حسن نوربخش بیشتر پیام‌های تسلیت حول محور مردی و مردانگی او می‌چرخد. لقب «مردانگی» به یک نفر را در زمان و مکان‌های مختلف باید یک برساخت اجتماعی دانست. مردان و زنانی که در بسکتبال ایران مشارکت کننده هستند به شکل‌ها و شیوه‌های متفاوتی مردانگی و تهور و مردی نوربحش را به طرز مثالزدنی با صفات اخلاقی، شجاعت و شهامت او توصیف می‌کنند.
نوربخش بین سال‌های 1381 تا 1391، به مدت 10 سال مسیٔول کمیته داوران و مسابقه‌های فدراسیون بسکتبال بود. سرپرست تیم ملی بسکتبال در ادوار مختلف.
مؤافقان و مخالفانی داشت اما به داوری بسکتبال ایران «اعتبار» و «وجاهت» بخشیده بود.
نوربخش 20 بهمن 1323 در اردبیل متولد شد. در جوانی ابتدا کشتی می‌گرفت و سپس به بسکتبال گروید.
در اواسط دهه 40 در دانشسرای عالی تربیت بدنی درس خواند و در تهران برای تیم واحد در کنار حسین پرتو، سعید حسینی، منوچهر شهامث‌نژاد، احمد طباییان، اکبر معرفتی و فخرالدین حمزه‌علیپور بازی کرد.
وی در سال 1354 به آمریکا رفت و دوره مربیگری لانگ بیچ را به اتفاق جمعی از مربیان گذراند. نوربخش سال‌های متمادی داور بین‌المللی، مدرس داوری، استاد و مربی تیم دانشگاه صنعتی شریف بود.
وی در بازی‌های آسیایی هند
جام ملت‌ها هنگ کنگ
بازی‌های آسیایی پکن
جام ملت‌ها ژاپن
بازی‌های آسیایی هیروشیما
و … قضاوت کرد…
مردانگی نوربخش به هیچ کدام از این اتفاقات وابسته نیست بلکه با صراحت لهجه‌اش، صداقت، و شهامت و شجاعتش در داوری بسکتبال عجین شده بود. از احساس مسیٔولیت و عشقی که به بسکتبال داشت نشأت می‌گرفت. مردی که در لحظه‌های قشنگ «قربون شما» تکیه کلامش بود و با تمام وجودش بیش از 5 دهه عشق در بسکتبال را تجربه کرده بود.
عکس تیم بسکتبال دانشسرای عالی تربیت بدنی مرداد 1347.
ایستاده نفر وسط حسن نوربخش
مهدی مکری نفر اول نشسته از راست و در کنارش زنده‌یاد حمزه‌علیپور.
بازیکنان با گاری به محل مسابقه می‌روند.
نخستین دوره المپیاد دانشگاههای ایران – مشهد
این مطلب از کتاب ۱۰۰ سال بسکتبال به قلم نگارنده استخراج شده است.
