بهترین چیزها در زندگی ارزش انتظار را دارند و این برای ادنا عیساییان در 49 سالگی مصداق پیدا می‌کند.
رویاهای ورزشی ممکن است در طول زمان محو شوند، اما هرگز امید خود را از دست ندهید. امید و صبر هر دو از عناصر کلیدی برای زندگی است.
او که از نوجوانی بسکتبال بازی می‌کرد، همیشه امیدوار بود که روزی بتواند لذت حضور با کشورش را در یک تورنمنت بزرگ بین‌المللی تجربه کند.
«چرا نگران سن خود هستید؟ تنها نگرانی باید این باشد آنچه را که تیم نیاز دارد انجام نمی‌دهید». ادنا عیساییان
او در پوزیشن سنتر با 14 امتیاز، 13 ریباند، 3 توپ ربایی و 2 پاس منجر به گل در مسابقه اول با لبنان عالی بود. در حالی که ایران با باخت نزدیک 66 بر 64 میدان را ترک کرد.
مهمترین نکته در مورد تیم ایران این است که آنها در وهله اول اینجا هستند و در عین حال توانایی خود را در بازی با لباس تیمی متمایز به نمایش بگذارند.
«بسیار خوشحالم که می‌توانم کاری را که در مورد بسکتبال بانوان کشورم انجام می‌دهیم نشان دهم».
حضور در امان با روسری و یونیفورم خاص در زمین برای ما (فیبا) نیز بسیار مهم است. انتظار 47 ساله زمان زیادی است، اما بازی در خارج از کشور و ابراز وجود بسیار مهم است و ما خوشحالیم که آنها فرصت دارند.
به جای صحبت‌های معمول برای بازیکنان مسن‌تر که چه زمانی کفش‌های بازی خود را آویزان می‌کنند، وقتی صحبت از عیساییان می‌شود و اشتیاق او برای بازی کردن؛ مسئله برعکس است.
«من هنوز چیزهای زیادی دارم که می‌خواهم به آنها برسم».
فیبا
