سایت خانه بسکتبال ایران؛ تغییراتی که در چند سال اخیر با تغییر در نوع روابط اجتماعی بسکتبال، فردگرایی، انباشت سرمایه در دو سه تیم، بی‌عدالتی فدراسیون و نداشتن تدبیری برای کار مشارکتی، کاهش مدارا، افزایش مشکلات زندگی در کلیت جامعه که به ضعیف شدن ارتباطات منجر شده است و … دست به دست هم داده‌اند تا بی‌تفاوتی در بسکتبال بیشتر بروز کند.
در لایه‌های درونی اعتراضات به وضعیت بسکتبال ایران که با جواب‌های معکوس مسئولان مانند «حال بسکتبال خیلی هم خوب است» سئوال‌برانگیز شده، روابط بین افراد ضعیف‌تر از قبل است.
به طور مثال در مصاحبه‌های اخیر داوران بسکتبال شاهدیم که پرده پروا را کنار زده و از بی اعتنایی و بی اعتمادی‌ها، با ترویج بی‌عدالتی و بی‌تفاوتی در قبال مسائل داوری، فریادشان به آسمان رفته است.
این نقیصه‌ها که راهکاری برای آن دیده نمی‌شود به کاهش هر چه بیشتر مسئولیت‌های اجتماعی در بسکتبال منتهی شده و نتیجه زیان‌بار آن باز هم گریبان بسکتبال را خواهد گرفت.
افرادی در بسکتبال با موقعیت‌های بادآورده‌ای که طی این چند سال به دست آوردند، با شیوه‌های «دُگم» و «ذهنیت ثابت» خود متاسفانه «بی‌تفاوتی» را به صورت یک پرستیژ درآورده‌اند که افراد نامطلع دیگری را به سمت خود می‌کشانند در صورتی که هر یک از آنان بنا به نقش و در جای خود به بسکتبال ضربه می‌زنند.
در مقابل اعتراض یک عده، بقیه بر این باورند چون جای‌شان محفوظ است نباید حرفی بزنند یا صدای اعتراضات را به تمسخر می‌گیرند. این به مثابه‌ی تمسخر اعتراضات نیست بلکه بخشی از سرمایه اجتماعی بسکتبال است که مسخره می‌شود. در عوض فردگرایی و بی‌تفاوتی را نسبت به «ارتقاء مشارکت» و «رشد همدلی» افزایش می‌دهد.
تجویز راهبردی
برای رشد و پیشرفت در بسکتبال تمامی اجزای جامعه آن باید درهمه‌ی زمینه‌ها فعال باشند. همدلی اجتماعی؛ مشارکت تمامی پیشکسوتان، ورزشکاران، داوران، با مسئولان دلسوز و مدیران آگاه به «قدرت سرمایه اجتماعی» را می‌طلبد و قدم اول این است که ریشه بی‌تفاوتی و فردیت منفعت طلب را بخشکانیم.