عوامل کمی – کیفی زیادی برای برگزاری بالاترین سطح مسابقات هر کشوری وجود دارد که توجه به آنها برای ایجاد «ثبات» و «پایداری» تیم‌ها و «کیفیت» مسابقات لازم است.
این عوامل در بسکتبال ایران گاه به صورت توجه به یکی دو مورد و از یاد بردن بسیاری از موارد دیگر انجام و اجرا می‌شود.
«جذابیت» مسابقه‌ی بسکتبال به کیفیت بازیکنان، عملکردها، امکانات سالن‌ها و …؛ و در این بین «تعادل رقابتی» یکی از موارد بسیار مهمی است که می‌تواند به جذابیت مسابقه کمک کرده و کیفیت بسکتبال را افزایش دهد.
وقتی به زوایای مختلف بسکتبال نگاه کنیم این ورزش با 16 تیمی کردن تیم‌ها در بالاترین سطح رقابت‌ها، قاعدتاً کِشش لازم را برای عامل جذابیت در بسیاری از دیدارها ندارد. همانگونه که سال گذشته نداشت.
ورود تیم‌ها با اهمیت دادن صرفاً به مبلغ ورودی فدراسیون، تنها گزاره گردانندگان برای افزایش تیم‌ها تعبیر شده است، در حالی که هر ساله امکانات ضعیف، افزایش بدهی به مربیان و بازیکنان و از بین رفتن «تعادل رقابتی» (به غیر از سطح سه چهار تیم متمول)، جذابیت و آورده‌ی ویژه‌ای برای کلیت بسکتبال نداشته است.
در لیگ بانوان، ظرفیت بسکتبال به زحمت به 6 تیم می‌رسد اما فدراسیون اصرار روی 12 تیم دارد. یا در لیگ آقایان بین 10 تا 12 تیم اما تأکید فدراسیون روی 16 تیم است.
افزایش تعداد با هدف گستردگی بازی‌ها و مشارکت استانی هم عملاً حرف درستی نیست به طور مثال در لیگ خانم‌ها 12 تیم حضور دارند که 9 تیم تهرانی هستند! یا برخی استان‌ها که در لیگ آقایان دو یا سه تیم دارند. همچنین تیم‌های نظامی که هر ساله سر از یک شهر درمی‌آورند!