سایت خانه بسکتبال ایران؛ به نقل از کاوش بسکتبال، این بازی خراب شد
سلانه، سلانه رفتن، جریمه‌اش نرسیدن به اتوبوس است. ما سلانه، سلانه هم نرفتیم. ما سر جای خودمان ماندیم، حتی عقب‌تر. در ایستگاه متروکه.
اتوبوسی حامل بازیکنان جهان از ما فاصله گرفت و هر روز فاصله‌اش را بیشتر کرد.
بسکتبال سه نفره در گراتس اتریش برای دختران ایران به پایان رسید.
4 بازی 4 باخت. من به نتایج تیم در مقابل اکراین (تا قبل از بازی امروز)، ژاپن و استرالیا امیدوار نبودم اما در مقابل تایلند چرا. برد تایلند را برای خودمان کنار گذاشته بودم که باختیم.
بعد، اکراین بی رمق امروز را دیدم انتظار بازی بهتری داشتم که نشد. در دو بازی با ژاپن و استرالیا هم انتظار بازی بهتری داشتم.
دقت بفرمایید؛ «بازی بهتر».
من حرف‌هایم را بارها درباره‌ی سه نفره زدم و الأن هر حرفی تکراری و ملال‌آور می‌شود.
یک بازی خوب را خرابش کردیم. یک بازی «کوچک» که در فضای اجتماعی بسته‌ی ورزش بانوان، می‌توانست دستاوردهای «بزرگ» داشته باشد.
وقتی تیم ایران بر اساس رنک فیبا سهمیه نگرفت، از همان‌جا معلوم بود لباس انتخابی المپیک برای یک بسکتبال بی‌قواره گشاد است. ما، یا باید مثل تیم ملی مردان که با بخت و اقبال بلند از جام جهانی به المپیک توکیو صعود کرد شانس این را پیدا می‌کردیم که در سه نفره با رنک فیبا بالا می‌رفتیم یا قید المپیک را می‌زدیم.
این‌ها را گفتم اما بحث من باز هم نتیجه نیست. دغدغه‌ی من بنای غلط است.
خشت روی خشت سه نفره بد و کج گذاشته شد.
این حرف هم بیخودی است که رفتیم تجربه کنیم چون اهل تجربه‌اندوزی نیستیم و درس عبرت نمی‌گیریم و با اولین برد تصادفی و اشتباهی فراموش می‌کنیم چه راه غلطی رفتیم. مثل بردهای اتفاقی دیگر در بسکتبال که معیار نامناسبی برای ارزیابی یک بسکتبال ورشکسته شده است.
الانم تیم در نقطه‌ای ایستاده که بازی‌های مجارستان را در پیش دارد اما حضور در این مسابقات نیز به مسافرانی که مدت‌ها با حسرت و انتظاری طولانی به ایستگاه متروکه خیره مانده‌اند کمکی نخواهد کرد.
دختران بسکتبال با همه‌ی محدودیت‌هایی که در گذشته داشتند ظرف این 4 سال باورهای جدید ساختند.
برای تحقق باورها، زمان و انرژی هدفمند گذاشتند اما هر چه جلوتر رفتند ارزش‌های‌شان نادیده گرفته شد و با توجه به شواهد، رفتارهای در مقابل باورهای آنان نیز صادقانه نبود.