سایت خانه بسکتبال ایران؛ هنگامی که بسکتبال برای نخستین بار در سال 1936 یک ورزش المپیکی معرفی شد، باور کردنش سخت بود از بین زمین خاکی به روزهای کنونی برسد که یکی از اصلی‌ترین ورزش‌ها در رویداد بزرگ ورزش دنیاست.
المپیک؛ با پیروزی‌های چشمگیر، ناآرامی ناامید کننده ملت‌ها، برخی از مشهورترین ورزشکاران جهان و حتی جنجال‌های سیاسی.
علاوه بر این، بازی در صحنه المپیک نیرومحرکه رشد سریع بین‌المللی این ورزش بوده است.
1992: درازن پتروویچ با میانگین 24.6 امتیاز دومین گلزن برتر بازی‌های 1992 بارسلونا بود. او کشور تازه تأسیس خود، کرواسی را به مدال نقره رساند.
اگر فضای سیاسی اروپای شرقی بین بازی‌های 1988 سیٔول تا 1992 بارسلونا چندان تغییر نمی‌کرد، طرفداران بسکتبال جهان با چه سطح انتظاری بازی‌ها را به تماشا می‌نشستند؟
اتحاد جماهیر شوروی از هم پاشید و بازیکنان تیم ملی این کشور به مصاف تیم‌ها / کشورهایی تازه تأسیس مانند کشورهای مشترک المنافع یا لیتوانی رفتند که چهار بازیکن از 6 گلزن برتر تیم، مدال طلا در سال 1988 را در خود جای داده بود.
در مورد یوگسلاوی، اگر جنگ نبود، ولاد دیواک (و همچنین تونی کوکوچ و دینو رادجا) هموطن سابق و افسانه لس‌آنجلس لیکرز در کنار پتروویچ قرار می‌گرفتند.
دیواک و پتروویچ دیگر هرگز با هم بازی نکردند. پتروویچ در حالی که فقط 28 سال داشت، درست در حالی که کار NBA خود را در نیوجرسی نتز شروع کرد، به طرز ناگواری در اثر تصادف رانندگی در تابستان 1993 درگذشت.
سال 1992، ایالات متحده بر سال‌ها ناامیدی پیروز و به منزلۀ پایان آماتوریسم در بسکتبال تلقی شد. سالی که حرفه‌ای‌هایی مثل مایکل جردن، مجیک جانسون، لری برد، در قالب «تیم رویایی» (لقب تیم ملی بسکتبال آمریکا) المپیک بارسلونا را رویایی ساختند.
اما بازی‌های بارسلونا پایان جنگ ابرقدرت‌ها را رقم زد. درهای دیگر کشورها؛ از جمله لیتوانی، آرژانتین و اسپانیا برای ایجاد میراث جدید و تغییر چشم‌انداز بسکتبال بین‌المللی باز شد.
عکس درازن پتروویچ و مجیک جانسون فینال 1992