رضا صالحی‌امیری. با کارنامه‌ای بدون دفاع در ورزش. یک چهره غیر ورزشی که از نهادهای دیگر سر از ورزش درآورد. حتی ارتباطات نزدیک وی با خبرنگاران چند رسانه، عملکرد ضعیف رئیس کمیته ملی المپیک را توجیه نمی‌کند. حتی در یک مورد برای ما که پروژه تاریخ شفاهی ورزش در حوزه بسکتبال، با پژوهش‌ها و مطالعات! تاریخی! آن را شاهدیم جای دفاع برای وی باقی نمی‌گذارد. همچنین تغییرات افرادی که تاکنون بر سر این پروژه در رفت و آمد بودند بدون حضور متخصصان در بیشتر رشته‌های ورزشی.
مسافرت‌های کمیته در بازی‌های مختلف مثل رویداد عظیم «المپیک» بماند که آدم‌های بی‌ربط چمدان بستند، رفتند و برگشتند و فقط مسافر توکیو بودند و بس. صالحی‌امیری هم گفته بود «فرد اضافه‌ای نداریم» اما بعد از بازی‌ها کاشف به عمل آمد تا دل‌تان بخواهد اضافه و سر بار کاروان داشتیم.
صالحی امیری که به عنوان دومین وزیر پیشنهادی دولت یازدهم برای وزارت ورزش و امور جوانان نتوانسته بود از مجلس نهم رأی اعتماد بگیرد، یازدهم آبان 1395 برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از مجلس دهم رأی اعتماد گرفت.
صالحی‌امیری به ظاهر با روحیه لطیف و فرهنگی‌اش در ورزش به دنبال کار فرهنگی بود. مهمترین کار فرهنگی او شورش چند چهره مطرح ملی علیه فدراسیون‌های‌شان بود! این حرکت و حمایت فرهنگی صالحی‌امیری از چند ورزشکار تا به آنجا رسید که زیاده‌خواهی‌های دو سه نفر آنان در فدراسیون‌های مربوطه از کنترل خارج و سبب شد تا بدعت بدی گذاشته شود!
از طرفی حرف‌های بدون کارشناسی او در ورزش‌ها به ویژه بسکتبال نشان داد ظرف 4 سال ریاست در کمیته ملی المپیک مثل بقیه کارهایش، مشاوران ناآگاهی برگزید چون در مورد زنان بسکتبالیست به عنوان تیم دسته دوم آسیا وعده حضور در المپیک! داده بود. چند روز بعد از این اظهار نظر عجیب جناب رئیس محترم کمیته ملی المپیک تیم ایران در دسته دو زنان آسیا در بین 6 تیم حاضر بدون برد ششم شد!
جنگ قدرت بین وزارت و کمیته
تا جایی که یادمان هست جنگ قدرت بین وزارت ورزش و جوانان (سازمان تربیت بدنی سابق)، با کمیته ملی المپیک همیشه بر سر همین نیمچه غنائم ورزش بوده. مضحک‌ترین آن در زمان سعیدلو و علی‌آبادی به راه افتاده بود که مقربان درگاه سلطان احمدی‌نژاد، درب پارکینگ‌های حدفاصل دو دفتر خیابان سئول را به روی هم بستند!
از زمان هاشمی‌طبا و بلایی که بر سر تک صندلی ورزش ایران در کمیته بین‌المللی المپیک آوردند زمان زیادی گذشته است.
در دوران کنونی، حمید سجادی وزیر ورزش و جوانان احساس می‌کند صندلی‌اش محکم نیست و به دنبال بستن کمربند روی صندلی کمیته ملی المپیک است.
مانع بزرگ؛ رضا صالحی‌امیری.
انتخابات کمیته ملی المپیک حداکثر باید تا 17 اسفند امسال برگزار شود. چنانچه صالحی‌امیری نامزد ریاست دوره چهار ساله دوم شود، شانس سجادی پایین می‌آید. بنابراین بهترین گزینه روی میز حذف صالحی‌امیری یا جمع‌آوری آرای رؤسای فدراسیون‌هاست. با توجه به انتخابات پیش روی چند فدراسیون المپیکی، وزارت ورزش و جوانان برای برگزاری مجامع دست نگه داشته تا ترکیب دلخواهش را برای انتخابات آتی کمیته ملی المپیک بررسی کند.
حتی شنیده می‌شود دولت رئیسی از افراد باقی‌مانده دولت روحانی در دولت انقلابی دل خوشی ندارد و وزیر سابق ارشاد و رئیس کنونی کمیته ملی المپیک باید برود.
جدال‌های سیاسی و جنگ قدرت و آرایش فدراسیون‌های ورزشی برای رسیدن به اهداف و مقاصد خاص، همیشه با ورزش بوده و لطمات زیادی به ورزش زده است. با این رویه‌ای که در پیش است و پس از 4 ماه که سجادی وزیر شده، اوضاع رو به بهبودی نیست بلکه در سال بازی‌های آسیایی باز هم باید شاهد بلاتکیفی در ورزش باشیم. بلاتکلیفی و سرگردانی همیشگی که دود آن از میان آتش قدرت‌طلبی و دسته‌بندی‌های سیاسی بلند شده است.